Να μην ξεχάσεις να ζεις…
Μέσα σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο πνιγηρούς καπνούς από τσιγάρα και μυρωδιά κλεισούρας αφήνω τις σκέψεις μου να με οδηγήσουν σε εκείνα τα μέρη τα τόσο γνωστά και αγαπημένα. Εκείνα τα μέρη που χωρίς προσπάθεια έρχονται και πλημμυρίζουν με εικόνες το μυαλό και συναισθήματα την ψυχή.
Ανοίγω τα θολωμένα μάτια και κάνω μια ύστατη προσπάθεια να τελειώσω αυτό το γράμμα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα στείλω και εσύ ποτέ δεν θα διαβάσεις.
…Έκανα αυτό που ζήτησες …Βγαίνω με φίλους , πηγαίνω στη δουλειά , συζητώ με διάφορα άτομα . Καμιά φορά μάλιστα πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά με ένα αστείο που μου είπαν και έπειτα…θυμάμαι …και ντρέπομαι.
Και τότε φεύγω σαν κυνηγημένη να μην δουν την ενοχή και τα δάκρυα που ακροβατούν στις άκρες των ματιών μου.
Πολλές φορές τα βράδια νιώθω πάλι αυτό το αίσθημα του φόβου και της μοναξιάς. Εκείνο που σε οδηγεί σε δρόμους λασπωμένους και σκοτεινούς.
Τότε πηγαίνω στην ντουλάπα και φοράω κάτι δικό σου. Εισπνέω τη μυρωδιά σου και το άρωμα από την κολόνια σου ,σαν τον ναρκομανή που παίρνει επιτέλους τη δόση του. Αγκαλιάζω το σώμα μου κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην αίσθηση ότι με κρατάς μέσα στα χέρια σου.
Μόνο τότε ησυχάζω.
Χθες για να γιορτάσω την επέτειο μας ,πέρασα από το στέκι μας. Θυμάσαι;
Εκείνη την μικρή καφετέρια που πρωτογνωριστήκαμε, με τους μαλακούς καναπέδες και τα αφράτα μαξιλάρια που τόσο σου άρεσε να βουλιάζεις. Παρήγγειλα την αγαπημένη σου σοκολάτα και άναψα ένα τσιγάρο από το πακέτο σου, αυτό που είχες πάντα στο γραφείο σου , για έκτακτη ανάγκη όπως έλεγες.
..Πέρασαν πέντε λεπτά μέχρι να καταλάβω ότι ο κύριος Κώστας, ο ιδιοκτήτης της καφετέριας , μου μιλούσε.
Χαθήκαμε είπε…Ρώτησε και για εσένα…
Και εγώ δεν μιλούσα.Τι να του πω;
Χαθήκαμε…Χάθηκες…
Πέταξα μερικά χαρτονομίσματα στο τραπέζι και έφυγα κλαίγοντας.
Ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα μπροστά σου.
Κοίταξα το βάζο με τα μαραμένα τριαντάφυλλα στο λευκό μάρμαρο και έπειτα τα χέρια μου. Άδεια.
Τίποτε δεν σου έφερα αυτή τη φορά , συγχώρα με.
Ξάπλωσα πάνω σου , το κρύο διαπέρασε το δέρμα μου.
Έκλεισα τα μάτια για να σε φέρω στο μυαλό μου … το άρωμα της κολόνιας σου τρύπωσε στα ρουθούνια μου.
Ανοίγω τα θολωμένα μάτια και κάνω μια ύστατη προσπάθεια να τελειώσω αυτό το γράμμα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα στείλω και εσύ ποτέ δεν θα διαβάσεις.
…Έκανα αυτό που ζήτησες …Βγαίνω με φίλους , πηγαίνω στη δουλειά , συζητώ με διάφορα άτομα . Καμιά φορά μάλιστα πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά με ένα αστείο που μου είπαν και έπειτα…θυμάμαι …και ντρέπομαι.
Και τότε φεύγω σαν κυνηγημένη να μην δουν την ενοχή και τα δάκρυα που ακροβατούν στις άκρες των ματιών μου.
Πολλές φορές τα βράδια νιώθω πάλι αυτό το αίσθημα του φόβου και της μοναξιάς. Εκείνο που σε οδηγεί σε δρόμους λασπωμένους και σκοτεινούς.
Τότε πηγαίνω στην ντουλάπα και φοράω κάτι δικό σου. Εισπνέω τη μυρωδιά σου και το άρωμα από την κολόνια σου ,σαν τον ναρκομανή που παίρνει επιτέλους τη δόση του. Αγκαλιάζω το σώμα μου κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην αίσθηση ότι με κρατάς μέσα στα χέρια σου.
Μόνο τότε ησυχάζω.
Χθες για να γιορτάσω την επέτειο μας ,πέρασα από το στέκι μας. Θυμάσαι;
Εκείνη την μικρή καφετέρια που πρωτογνωριστήκαμε, με τους μαλακούς καναπέδες και τα αφράτα μαξιλάρια που τόσο σου άρεσε να βουλιάζεις. Παρήγγειλα την αγαπημένη σου σοκολάτα και άναψα ένα τσιγάρο από το πακέτο σου, αυτό που είχες πάντα στο γραφείο σου , για έκτακτη ανάγκη όπως έλεγες.
..Πέρασαν πέντε λεπτά μέχρι να καταλάβω ότι ο κύριος Κώστας, ο ιδιοκτήτης της καφετέριας , μου μιλούσε.
Χαθήκαμε είπε…Ρώτησε και για εσένα…
Και εγώ δεν μιλούσα.Τι να του πω;
Χαθήκαμε…Χάθηκες…
Πέταξα μερικά χαρτονομίσματα στο τραπέζι και έφυγα κλαίγοντας.
Ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα μπροστά σου.
Κοίταξα το βάζο με τα μαραμένα τριαντάφυλλα στο λευκό μάρμαρο και έπειτα τα χέρια μου. Άδεια.
Τίποτε δεν σου έφερα αυτή τη φορά , συγχώρα με.
Ξάπλωσα πάνω σου , το κρύο διαπέρασε το δέρμα μου.
Έκλεισα τα μάτια για να σε φέρω στο μυαλό μου … το άρωμα της κολόνιας σου τρύπωσε στα ρουθούνια μου.
Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να σε ευχαριστήσω, που ανάρτησες κάτι δικό μου, μα πάνω από όλα γιατί έβαλες την πηγή.
Όταν δημιουργείς ένα blog καταθέτεις σε αυτό την καρδιά σου και τα συναισθήματά σου και είναι σημαντικό να βλέπεις ότι ο άλλος το σέβεται αυτό.
Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη ημέρα.