Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ "90 ?


Το Internet έχει μπει τόσο πολύ στη ζωή μας ώστε πολλοί από εμάς δεν θυμούνται καν πώς ήταν η ζωή τους πριν από αυτό!
Όσοι δε, έχουν γεννηθεί μετά το 1990 δεν θυμούνται το Internet στη «βρεφική» του ηλικία. Για τους παλιούς που έχουν ξεχάσει και για τους νέους που δεν το έζησαν καν, να πώς ήταν το Internet της δεκαετίας του ’90.

-Ήταν απελπιστικά αργό. Ακόμη και για τις ιστοσελίδες του «τότε», το δίκτυο αγκομαχούσε για να «φορτώσει». Για τα downloads ούτε λόγος! Για να κατεβάσεις ένα και μόνο τραγούδι μπορεί να χρειαζόσουν ακόμη και μία ώρα. Για βίντεο δεν το συζητάμε καν. Επίσης ήταν η εποχή που οι χρήστες θεοποιούσαν το Napster. Πριν του κηρύξουν τον πόλεμο οι Metallica…


 Για να μπεις στο διαδίκτυο έπρεπε ο υπολογιστής σου να περάσει με επιτυχία την ιεροτελεστία που περιλάμβανε αυτόν τον υπέροχο ήχο.

 Παραδέξου ότι σου έχει λείψει!




 Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπεις στο Internet από το σπίτι σου, ήταν να μην μιλά κανείς στο τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή. Και αν ήσουν Online και κάποιος έκανε το λάθος να σηκώσει το ακουστικό και να πάρει τηλέφωνο… έπρεπε να ξανασυνδεθείς. Κλασική αιτία καυγάδων με γονείς και αδέλφια.


-Οι χρεώσεις ήταν εξωπραγματικές. Στη σύνδεση με το Internet, οι μονάδες έπεφταν βροχή. Σαν να μιλούσες στο τηλέφωνο με Αυστραλία ένα πράγμα! Αν ήθελες να διαβάσεις κάτι μακροσκελές, έπρεπε να «σώσεις» τη σελίδα και να συνεχίσεις offline.



-Δεν υπήρχε το YouTube. Γιατί ακόμη κι αν υπήρχε, θα ήταν μάλλον αδύνατο να δεις βίντεο. Μέχρι να «φορτώσει», ο λογαριασμός του τηλεφώνου θα έφτανε στον Θεό.


-Δεν υπήρχε Facebook. Αν ήθελες να δεις τι κάνουν οι φίλοι σου… τους έπαιρνες τηλέφωνο. Ή τους έστελνες e-mail. Αν είχαν σύνδεση στο internet. 




 Perierga.gr - Θυμάστε το Internet της δεκαετίας του '90;

 -Τα site ήταν υπερβολικά απλοϊκά. Για να διανθίσουν την εικόνα τους, έβαζαν μουσική που έπαιζε αυτόματα όταν έμπαινες. Κάποιοι το κάνουν ακόμη. Κακώς.
- Οι μηχανές αναζήτησης ήταν κάπως έτσι:


 Perierga.gr - Θυμάστε το Internet της δεκαετίας του '90;

 Οι περισσότεροι χρήστες χρησιμοποιούσαν έναν browser που λεγόταν Netscape.
- Ο όρος Live streaming ήταν άγνωστος για το πλατύ κοινό. 

φυσικά υπήρχε ο explorer ,,  αλλά  <2>  <3>  οχι 8 και 9  που είναι τώρα  
τα windows . εγώ πρόλαβα  τα '98 .  σε κάποιο  παλιό υπολογιστή  τα εχω ακόμα

Perierga.gr - Θυμάστε το Internet της δεκαετίας του '90;

 τώρα ..είναι όλα πιό εύκολα ..οι δυνατότητες που εχουμε  δεν εχουν καμμία σχέση  με τη δεκαετία του "90... κι ομως  είχε άλλη γοητεία το διαδίκτυο  τότε .. πηγαίναμε βήμα βήμα ..ψάχνοντας , μαθαίνοντας ...οι συνομιλίες μας ήταν στο  netmeeting και στο MSN  κάναμε αιματηρές οικονομίες  ..δεν πολυ βγαίναμε εξω..ειχαμε περιορίσει πολύ τα προσωπικά μας έξοδα ...για να έχουμε λίγες ώρες σύνδεση στο ιντερνετ. φυσικά χαίρομαι που τώρα  δεν έχουμε ιδιαίτερη χρέωση ...που η τεχνολογία μας δίνει πολλές δυνατότητες ..όμως  τότε δεν είμαστε πολλοί ..ίσως  και λίγο πιό αγνοί ..με αγάπη  γι αυτό το <παράθυρο στο κόσμο >




 

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Όταν η φύση... ζωγραφίζει...



Απολαύστε μία εντυπωσιακή συλλογή φωτογραφιών όπου η φύση δείχνει το μοναδικό "καλλιτεχνικό της ταλέντο" χαρίζοντας μας απίστευτες εικόνες....

 










 


 

 




http://coolaristo.blogspot.com
http://www.oxafies.com

Για  την προσπάθεια  μας ζητούμε το ελάχιστο από εσάς. 
Κάθε φορά που διαβάζετε μια είδηση κάντε απλά ένα κλικ σε μια διαφήμιση. Ευχαριστούμε
 


Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας



Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους. 

Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας 



Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό

ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. ‘Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. 


«Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.

‘Ωσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. «Γλυκόζη» το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. ΄Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη.

 Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.


Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του– “πειραχτήρης” ήταν το παρατσούκλι του – να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε «ναι». Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ’ αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή. 

Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. ‘Υστερα τ’ αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι. 

‘Οταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. 

«Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα. «Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!» Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι… 

Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… ‘Υστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ’ όνομα του Θεού!», είπε ξέπνοα. «Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. 

Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Είν’ αμαρτία!» Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε…Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!»

Ούτ’ ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε… «



«Από το δικό μου, κυρία!» Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας! (της Λότης Πέτροβιτς)


http://olympia.gr



Για  την προσπάθεια  μας ζητούμε το ελάχιστο από εσάς. 
Κάθε φορά που διαβάζετε μια είδηση κάντε απλά ένα κλικ σε μια διαφήμιση. Ευχαριστούμε





Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις!

Λένε ότι μια εικόνα μπορεί να πει πολλά , να δείξει συναισθήματα και να σου πλημμυρίσει το μυαλό με σκέψεις. Σκέψεις που δεν μπορείς να περιγράψεις ή δεν σου φτάνουν τα λόγια να περιγράψεις και που αν το έκανες δεν θα σου έφταναν ούτε “χίλιες λέξεις”.

Πιο κάτω θα δείτε φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία, εικόνες που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και δύναμη, λήψεις που «αξίζουν όσο χίλιες λέξεις», ή και περισσότερες θα έλεγα εγώ, δικαιώνοντας την περίφημη φράση.

 

 

 Βετεράνος πολέμου από τη Ρωσία, γονατίζει δίπλα στο τανκ που οδηγούσε και σήμερα έχει γίνει μνημείο.

 

 

 

Ο επικεφαλής της Αστυνομία, Ray Lewis, συλλαμβάνεται για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις «Καταλάβετε τη Wall Street», το 2011.

 

 


Η πασίγνωστη φωτογραφία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, το 1968 απεικονίζει τους αφροαμερικάνους αθλητές Tommie Smith και John Carlos να υψώνουν τη γροθιά τους κατά την απονομή των μεταλλίων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Οι δύο αθλητές εκδιώχθηκαν από τους αγώνες για αυτή τους την πράξη.

 

 

 

 Εβραίοι κρατούμενοι φωτογραφίζονται τη στιγμή που φεύγουν το τραίνο όπου κρατούνταν αφού συνειδητοποίησαν ότι πλέον είναι ελεύθεροι.

 

 

 Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια των σφοδρών διαδηλώσεων που σημάδεψαν την προηγούμενη χρονιά την Αίγυπτο. Απεικονίζεται η στιγμή όπου αλλόθρησκοι σχηματίζουν κλοιό, προστατεύοντας τους μουσουλμάνους συν-διαδηλωτές όταν αυτοί προσεύχονται.

 

 


Άνδρας από τη Νότια Κορέα αποχαιρετά συγγενή του από τη Βόρεια μετά από συνάντηση που είχε προηγηθεί κατά τη διάρκεια προσωρινής οικογενειακής επανένωσης στο βουνό Kumgang , τον Οκτώβρη του ’10. Στη συνάντηση αυτή, Κορεάτες μπόρεσαν να συναντήσουν συγγενείς τους που είχαν να δουν από τον εμφύλιο σπαραγμό τη δεκαετία του ´50 και το διαχωρισμό των δύο χωρών.

 

 

Η μητέρα αγκαλιάζει το γιο της με φόντο τα ερείπια που άφησε πίσω του τυφώνας που έπληξε την πολιτεία της Alabama τον Απρίλιο του 2011.

 

 

 


Ο Houston James, επιζών από το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ, αγκαλιάζει τον πεζοναύτη Mark Graunke Jr τη μέρα μνήμης για τους βετεράνους στο δημαρχείο του Ντάλας, το 2005. Ο τελευταίος είχε χάσει το χέρι του, το πόδι αλλά και το μάτι του πριν από περίπου ένα χρόνο, κατά την εξουδετέρωσης βόμβας στο Ιράκ.

 

  


Οι Ναζί προελαύνουν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ένας κάτοικος ξεσπά σε λυγμούς.

 

  


Πυροσβέστης δίνει νερό σε κοάλα που είχε καταφέρει να επιβιώσει από τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Victoria της Αυστραλίας, το 2009.

  


Παιδί από τη Ρουμανία δίνει σε άνδρα δυνάμεων καταστολή ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Οι λήψεις έγιναν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στο Βουκουρέστι, ενάντια σε μέτρα λιτότητας.

 

 

 Μια κοπέλα από την Ιαπωνία βρίσκεται σε απομόνωση για προσυμπτωματικό έλεγχο ακτινοβολίας και κοιτάζει το σκύλο της μέσα από το χώρισμα.

 

  


Από ακόμη φωτογραφία που συνδέεται με την κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο και απεικονίζει τη στιγμή που δύο δημοσιογράφοι, που είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί για 12 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας στη Β. Κορέα, ξαναβρίσκουν τις οικογένειές τους στις ΗΠΑ, έπειτα από διπλωματική παρέμβαση.

 

  


Η φωτογραφία που έγινε σύμβολο της «εποχής των λουλουδιών». Μια νεαρή γυναίκα, η Jane Rose Kasmir, βάζει ένα λουλούδι στις ξιφολόγχες της φρουράς του Πενταγώνου, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

 

  


Ο Harord Whittles ακούει για πρώτη φορά, έπειτα από την τοποθέτηση ενός ακουστικού στο αριστερό του αυτί.

 

  


Ο γιος του Chistian Golczynski λαμβάνει την αμερικανική σημαία αντί του πατέρα του που είχε χάσει τη ζωή του στο Ιράκ λίγες μόλις εβδομάδες πριν επιστρέψει στην πατρίδα του.

 

  


Ο αστροναύτης William Anders, μέλος της αποστολής Απόλλων 8, τράβηξε την πασίγνωστη αυτή φωτογραφία το 1968 που ονομάστηκε «Ανατολή της Γης».

 

 πηγή:

Παραμυθένια όνειρα 

 http://fairytalesdreams.wordpress.com/

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΒΗΣΣΥΝΙΑΣ






 
Η πλατεία Αβησσυνίας βρίσκεται στο Μοναστηράκι.

 Εμείς οι μεγαλύτεροι την γνωρίσαμε ως «γιουσουρούμ».
Σ’ αυτό το χώρο για πολλές δεκαετίες πραγματοποιούταν το Κυριακάτικο παζάρι.




Σήμερα -χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρη- έχει σταματήσει, αλλά παρ’ όλα αυτά η περιοχή συγκεντρώνει την μεγαλύτερη εμπορική κίνηση.
Είναι ίσως το μοναδικό σημείο της Ελλάδας όπου θρησκείες και πολιτισμοί συναντιόνται και συνυπάρχουν χρόνια.


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Η κυρά μας η μαμμή



ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1958



ΔΙΑΡΚΕΙΑ:
74'



ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Γεωργία ΒασιλειάδουΟρέστης Μακρής
Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Ξένια Καλογεροπούλου
Παντελής Ζερβός
Ελένη Ζαφειρίου
Γιώργος Δαμασιώτης
Νίτσα Τσαγανέα
Πόπη Άλβα
Λαυρέντης Διανέλλος
Περικλής Χριστοφορίδης
Νικήτας Πλατής
Λάκης Σκέλας
Κώστας Παπαχρήστος
Μαίρη Μεταξά
Νίκος Φέρμας
Μπέμπη Κούλα
Λουίζα Μπατίστα
Κώστας Βουτσάς
Έλσα Ρίζου
Χάρις Λουκέα
Σαπφώ Νοταρά
Λευκή Παπαζαφειροπούλου
Βίκυ Κωνσταντοπούλου
Νίκος Φλόκας
Βασίλης Καΐλας





ΥΠΟΘΕΣΗ:
Ένας ηλικιωμένος γιατρός με την γυναίκα του και την κόρη του, παίρνοντας τη σύνταξή του, αποφασίζει να φύγει από την Αθήνα και να πάνε να μείνουν οικογενειακός στο χωριό της γυναίκας του και συγχρόνως να εξασκήσει εκεί την ιατρική, μια που από όσο ξέρει εκεί δεν υπάρχει άλλος γιατρός.


  Αυτή η αποφάση του δεν ενθουσιάζει καθόλου την κόρη του, η οποία φλερτάρει με έναν πανέμορφο νεαρό, αλλά αναγκάζεται να υποχωρήσει.  Φτάνοντας στο χωριό μαθαίνει πως εκεί μεν δεν υπάρχει άλλος γιατρός αλλά όλα τα περί ιατρικήν τα φέρνει εις πέρας μία μαμή, η οποία εκτός από το να ξεγεννάει ασχολείται εμπειρικά με όλες τις αρρώστιες, φτιάχνοντας βότανα, κάνοντας ξεματιάσματα και γενικά πράγματα αναχρονικά.  

Ο γιατρός γίνεται έξαλλος με αυτή την ιστορία, αλλά και η μαμή δεν πάει πίσω γιατί νιώθει ότι θα χάσει τα κεκτημένα της και ξεσπά πόλεμος μεταξύ γιατρού και μαμής.  Στο μεταξύ, η κόρη του συναντά εκεί τον όμορφο νέο με τον οπεοίο φλέρταρε στην Αθήνα, όμως ο νέος αυτός δεν είναι άλλος από τον γιο της μαμής, πράγμα που κάνει την κατάσταση πολύ πιο δύσκολη. 

 Οι δύο νέοι όμως "παίζουν" απρόσεκτα και η μικρή μένει έγκυος και από αυτό θα ξεκινήσει μια καταιγίδα αποκαλύψεων, στο φινάλε της οποίας και η κόντρα μαμής και γιατρού θα λήξει και τα δύο παιδιά θα βρούν την ευτυχία και έτσι το σπίτι θα έχει και τον γιατρό και τη μαμή - η οποία πάντως είναι διπλωματούχος μαία.




Ορέστης Μακρής-ο αλησμόνητος μπεκρής του ελληνικού σινεμά!!!


Έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς θα θυμηθούμε σήμερα. Τον εξαιρετικό    Ορέστη Μακρή. 

 

 Γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 30 Σεπτεμβρίου 1898.  Είχε τελειώσει το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων. 

 

Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στο τύπο του «μεθύστακα», που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα και στον κινηματογράφο με ομώνυμο τίτλο.

 

 Ο ρόλος αυτός τον έκανε ευρύτερα γνωστό στο ελληνικό κοινό.

 Ο χαρακτήρας του "μπεκρή" συνδέθηκε τόσο πολύ με τον Ορέστη Μακρή, 

που ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον ότι πίνει πολύ, τον αποκαλούμε με τον όνομα του ηθοποιού.

 

Το 1955 απέδωσε τόσο αληθινά τον χαρακτήρα του μισητού ιδιοκτήτη που έγινε αποδέκτης ευτράπελου επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας θεωρούμενος ως πραγματικός ιδιοκτήτης.

 Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες παίζοντας χαρακτηριστικούς ρόλους, όπως του μεθυσμένου, του άστοργου, του ανάποδου μα και στοργικού πατέρα. Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται χωρίς υπερβολή και μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους των.

 OLOI30512g-06.jpg

"Ο μάγος της Αθήνας" (1931), ήταν η πρώτη του ταινία και η ταινία με τίτλο "Ένα κορίτσι αλλιώτικο απ' τ΄άλλα" (1968 ) αυτή με την οποία τελείωσε την κινηματογραφική του καριέρα. Ας θυμηθούμε μερικές ακόμα, ενδεικτικά:

Ο μεθύστακας (1950), στο ρόλο του Χαράλαμπου Γαρμπή, ενός φτωχού τσαγκάρη, ο οποίος μη μπορώντας να ξεπεράσει το ηρωικό χαμό του γιου του, στα βουνά της Αλβανίας και της γυναίκας του αμέσως μετά, άρχισε να γυρνάει στις ταβέρνες της Πλάκας και να πίνει. Ένας ρόλος στον οποίο ο Ορέστης Μακρής καταθέτει την ψυχή του και είναι αξεπέραστος.

 O MATHYSTAKASpage178_1.jpg 

Ο γρουσούζης (1952), στο ρόλο του  Αγαθοκλή, ενός γκρινιάρη, γρουσούζη καφετζή, ο οποίος βρίσκει έξω από το καφενείο του ένα παρατημένο μωρό και αποφασίζει να το υιοθετήσει. Η ατμόσφαιρα της παλιάς Πλάκας κυριαρχεί στην ταινία, η γειτονιά με τα πλακόστρωτα σακάκια, το παλιό καφενείο, η εσωτερική αυλή.

Το κορίτσι της γειτονιάς (1954) .... Στάμος
Η κάλπικη λίρα (1955), στο ρόλο του Βασίλη Μαυρίδη, του φιλάργυρου, "ανάποδου" σπιτονοικοκύρη, που προσπαθεί να κρύψει την καλοσύνη και την ευαισθησία του πίσω από την μάσκα της σκληρότητας και της αδιαφορίας. Η ορφανή Φανούλα είναι αυτή που βγάζει στην επιφάνεια τα πραγματικά του συναισθήματα, αφού ο σκληρός γέροντας της λέει: "Θέλεις να γίνω εγώ ο πατερούλης σου;;".
Το φιντανάκι (1955) .... Αντώνης

 TO FYNTANAKIpage218_1.jpg 


Η αρπαγή της Περσεφόνης (1956) .... πρόεδρος Κατωχωρίου


Η θεία απ' το Σικάγο (1957), στο ρόλο του Χαρίλαου Μπάρδα, ενός απόστρατου αξιωματικού, ο οποίος μεγαλώνει τις κόρες του με πολύ αυστηρές και συντηρητικές αρχές και με στρατιωτική πειθαρχία. Όλα αυτά όμως ανατρέπονται, όταν στη ζωή της οικογένειας μπαίνει η, πολύ προοδευτική,  θεία από το Σικάγο (Γεωργία Βασιλειάδου). 




ΣΙΚΑΓΟ30512g-10.jpg 
πίστευτες ατάκες, που έχουν μείνει αξέχαστες.

 Λέει ο Ξενοφών (Παντελής Ζερβός): «Αλίμονο από τους ηθικούς που είναι ηθικοί επειδή δε μπορούν να είναι ανήθικοι και από τους τίμιους που είναι τίμιοι επειδή δε μπορούν να είναι άτιμοι». Σε άλλη σκηνή, η Γεωργία Βασιλειάδου, αντικρίζοντας για πρώτη φορά τις ανιψιές της, σχολιάζει: "Ω γουέλ, μα που είναι οι ανιψιές μου; 

Τι είναι τούτα καλέ; ταμένα τα 'χετε;" Τέλος, ο Χαρίλαος σχολιάζει τον χορό που χορεύει η κόρη του με τον υποψήφιο γαμπρό, λέει: "Ροκ εντ ρολλ;;; Δεν είναι αυτός ο χορός που αρπάζει ο καβαλιέρος τη ντάμα και της φέρνει το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω;; Ωραίος χορός! Πολύ θα ήθελα να τον χορέψω, αλλά με αυτόν που τον εφηύρε. Να τον πιάσω ....."
 SIKAGO3-png.jpg 

Της νύχτας τα καμώματα (1957) .... Σωτήρης
Το αμαξάκι (1957) .... Ανέστης

 TO-AMAXAKI.jpg 

Η κυρά μας η μαμή (1958), 
στο ρόλο του Λυκούργου Μπέκου, ενός γιατρού, ο οποίος επιστρέφει με την οικογένειά του στο χωριό. Εκεί βρίσκεται επαγγελματικά αντιμέτωπος με τη μαμμή του χωριού. Ένα διαμάντι του ελληνικού κινηματογράφου, που χαρακτηρίζεται και από τους πολύ καλούς δεύτερους ρόλους. Ξεχωρίζουν ο Παντελής Ζερβός και ο Γιώργος Δαμασιώτης, στο ρόλο του προέδρου. 


Οι πετυχημένες ατάκες διαδέχονται η μια την άλλη.  Ρωτάει ο Μακρής: Πατριώτη, έτσι θα είναι ο δρόμος; και του απαντάει ο Ζερβός- Όχι, παραπάν' χαλάει! Άλλη μία: Μακρής: Μπα! έχει και γιο η μαμμή;; Ναι, ο νεαρός που ήρθε τελευταία, απαντάει η σύζυγός του, Ελένη Ζαφειρίου και ανταπαντάει ο Μακρής: Ο φοιτητής της Ιατρικής;; Μπα, δεν το ΄ξερα ότι στα πανεπιστήμιο έβαλαν έδρα ξεματιάσματος!

 MAMMH30512g-05.jpg

  • Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο (1959 .... ο πολυπαθής γυμναστής Γκίκας  
    • Στουρνάρα 288 (1960) .... Μπάμπης  STOYRNARApage215_1.jpg                                 http://nikiloy.pblogs.gr

Γεωργία Βασιλειάδου: Η ''ομορφότερη άσχημη'' του κινηματογράφου

Η Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου 1897, στην Αθήνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου.

 Υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί σε κατάστημα και να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της από πτώση αλόγου, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού . 

 

Την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνισή έκανε το 1918 στον "Ερνάνη" μάλλον συμπτωματικά οπότε και ξεκίνησε τις σπουδές της στην Γεννάδειο  Σχολή το 1923 και κατόπιν εμφανίστηκε σε διάφορες όπερες. Εργάστηκε σε μεγάλα θεατρικά σχήματα της εποχής με τους Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Δημήτρη Μυράτ, ερμηνεύοντας ποικίλους ρόλους. 

 

Στα μέσα του 1930 αποφάσισε να σταματήσει, μετά από ένα γάμο της που υπήρξε όμως ατυχής. Στη συνέχεια γνώρισε την Σοφία Βέμπο η οποία και της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει. 

 

Την εποχή εκείνη αντιλαμβανόμενος πρώτος ο Αλέκος Σακελλάριος το έμφυτο ταλέντο της στη μιμητική της προσέφερε ένα ρόλο το 1939 στα Κορίτσια της παντρειάς, που έγινε η αφορμή για το ξεκίνημα μιας δεύτερης, αλλά περισσότερο γνωστής καριέρας - αυτή τη φορά ως κοσμαγάπητης κωμικού, της "ομορφότερης άσχημης" του ελληνικού κινηματογράφου, όπως χαρακτηρίστηκε.

 

 Στην εταιρεία της Φίνος Φιλμ έγιναν οι μεγάλες της επιτυχίες όπως: Η ωραία των Αθηνών, Η θεία απ΄ το Σικάγο , Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός και πολλές άλλες. Έλαβε μέρος στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Έμενε στο Μαρούσι και είχε μια κόρη, την Φωτεινή. 

 

Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980 και παραμένει ακόμα αξιαγάπητη χάρη στις ταινίες της. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, ένα βροχερό πρωινό στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

 

Χαρακτηριστική ατάκα - σκηνή

Από την ταινία "Η κυρά μας η μαμή":
Η Μ.Μεταξά βρίσκει την κυρα-μαμή στο δρόμο και της λέει ότι το παιδί της είναι ματιασμένο.
Η Βασιλειάδου βλέπει το παιδί και κάνει διάγνωση: "και είναι από γαλανό μάτι"
Μεταξά: "Κι είναι κακό αυτό;"
Μαμή: "Κακό; Τα μαυρομάτικα ματιάσματα καθώς και τα μαυρομάτικα φασόλια δεν είναι τίποτα. Το γαλανό είναι άτιμο μάτι, φτάνει μέχρι το μεδούλι... Μωρέ είναι ρουφηγμένο το παιδί."
Όταν ξεμάτιασε το παιδάκι:

"Και με το συμπάθειο κυρα-μαμή μου τί σου χρωστάω;"
"Τί να μου χρωστάς; τίποτα δεν μου χρωστάς. Αλλά μιας και άνοιξες την τσάντα και είναι γρουσουζιά να την κλείσεις χωρίς να δώσεις τίποτα..."

"Μπά;;;;"
"Μεγάλη γρουσουζιά δεν το ξέρεις; Ε, αυτά είναι γνωστά. Δώσε τέλος πάντων ότι καταλαβαίνεις κι αν δεν έχεις χοντρά δεν πειράζει, μου τα δίνεις άλλη φορά που δεν θα έχεις ψιλά."



Φιλμογραφία

Ένα ένα τέσσερα (1977)
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975)
Η περιπτερού (1970)
Η βαρώνη και ο Προκόπης (1970)
Η Σμυρνιά (1969)
Η λυγερή (1968)
Τόσα όνειρα στους δρόμους (1968)
Δοσατζού επιχείρησις γαμπρός (1966)
Ησαΐα χόρευε (1966)
Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)
Προξενήτρα πράκτωρ 017 (1966)
Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965)
Ήταν όλοι τους κορόιδα (1964)
Αγάπησα και πόνεσα (1963)
Ο ανιψιός μου ο Μανώλης (1963)
Εμείς τα μπατιράκια (1963)
Ο Θύμιος στη χώρα του γέλιου (1963)
Ο μαγκούφης (1962)
Η Ελληνίδα και ο έρωτας (1962)
Έξυπνοι και κορόιδα (1962)
Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962)
Το καρπουζάκι (1962)
Ο Μιχαλιός του 14ου Συντάγματος (1962)
Ο Θύμιος στη χώρα του στριπ- τηζ(1962)
Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός (1961)
Η κυρία δήμαρχος (1960)
Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)
Αστέρω (1959)
Μπουμπουλίνα (1959)
Νταντά με το ζόρι (1959)
Ο θείος από τον Καναδά (1959)
Η κυρά μας η μαμή (1958)
Το αμαξάκι (1957)
Η θεία απ΄ το Σικάγο (1957)
Η καφετζού (1956)
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (II) (1955)
Ο μαγκούφης (1955)
Πιάσαμε την καλή (1955)
Η ωραία των Αθηνών (1954)
Γκολ στον έρωτα (1954)
Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
Ο φαταούλας (1952)
Ο γρουσούζης (1952)
Το στραβόξυλο (1952)
Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (1951)
Μια νύχτα στον παράδεισο (1951)
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951)
Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)
Παπούτσι από τον τόπο σου (1946)
Για την αγάπη της (1930)
Όνειρο γλυπτού (1930)


Επιμέλεια:Κωνσταντίνος Ρόδης
 http://www.difernews.gr/

 

ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΦΡΕΝΤΥ





Φρέντυ Γερμανός



"Η ζωή μού στάθηκε πάρα πολύ καλά.
Βρίσκω ότι πήγαν καλά τα πράγματα..."

Tα πρώτα πρόσωπα στη ζωή του Φρέντυ Γερμανού ήταν αυτά των γονιών του, του Ανδρέα Γερμανού και της Αθηνάς Ραπίτη, αδελφής του μουσικοσυνθέτη Λεό Ραπίτη. Ο πρώτος σταθμός η Αθήνα, αφού σ' αυτήν γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1934. Και μία από τις πρώτες εικόνες η περίφημη "μπλε πολυκατοικία" στα Εξάρχεια, οικία κατά καιρούς και της Βέμπο, του Χορν, του Κύρκου...

Mπορεί να κατάγομαι από τη Μυτιλήνη, αλλά είμαι γέννημα της Αθήνας", έλεγε κάποτε ο ίδιος σε συνέντευξή του στη Βάσω Τζεβελέκου. "Βγαίνω και πηγαίνω στα Εξάρχεια και βλέπω την πρώτη πολυκατοικία εκεί, που μεγάλωσα, απέναντι από το Βοξ. Πάω εκεί γιατί μ' αρέσει ν' αναζητώ τα χνάρια της νιότης μου. Εκεί είναι τα παιδικά μου χρόνια. Της εφηβείας μου είναι στην Κυψέλη. Μεγάλωσα στην οδό Ιθάκης. Εκεί πέρασα την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο…"




[youtube=]
Πολύ πριν από τα χρόνια της εφηβείας, στα έξι του μόλις χρόνια μυήθηκε στη λογοτεχνία από τη μάνα του ("στη μάνα μου χρωστάω το παν, το ότι διάβαζα, ότι έγραφα, ότι απέκτησα σε τρία χρόνια δύο βαθμούς μυωπίας", έλεγε κάποτε, χαριτολογώντας, στον Μάκη Δεληπέτρο), ενώ ένα μόλις χρόνο μετά θα έβγαζε και την πρώτη του εφημερίδα!

Η εφηβεία του τον βρίσκει μαθητή στο Βαρβάκειο και τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτησή του πλασιέ σε υφάσματα, υπάλληλο σε γραφείο οικονομικών ανταλλαγών, ταμία. Ανήσυχο. Μέχρι το '53 όταν μόλις στα 19 του χρόνια κερδίζει στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος Νέων της "Βραδυνής" που οργάνωνε ο Μπάμπης Κλάρας το δεύτερο βραβείο – το πρώτο το είχε πάρει ο Σπύρος Τσακνιάς. "Όταν πήρα εκείνο το βραβείο…" εξομολογείται ο ίδιος στο Γιώργο Βιδάλη "άρπαξα τη γιαγιά μου κι άρχισα να τη χορεύω. Ηταν η πιο μεγάλη χαρά της ζωής μου αυτό το βραβείο"...

Παραδόξως μέχρι το 1964 που θα εκδώσει και το πρώτο του βιβλίο, το "Με συγχωρείτε, λάθος", δε θα τον κερδίσει η λογοτεχνία. Αν και δεν σταματά ποτέ να γράφει λογοτεχνικά κείμενα (το τελευταίο του βιβλίο άλλωστε, οι "Υγρές Νύχτες", είναι μια συλλογή αναμνήσεων – διηγημάτων που γράφηκαν ανάμεσα στα 17 και στα 26 του χρόνια), στρέφεται στη δημοσιογραφία.

Η δημοσιογραφική του καριέρα ξεκινά το 1954 στην εφημερίδα "Ελευθερία", όπου θα εργασθεί
ως ελεύθερος ρεπόρτερ μέχρι το 1960. Από το 1960 έως και το '67 μετακομίζει στη "Μεσημβρινή" της Ελένης Βλάχου, όπου αρχίζει πλέον να γράφει χρονογραφήματα . Ο κύκλος του στις εφημερίδες θα κλείσει με την "Ελευθεροτυπία" (1975-1990), από την οποία θα παραιτηθεί για να αφοσιωθεί στο γράψιμο...

Δεκάδες ήταν τα διάσημα πρόσωπα που βρέθηκαν σε ένα δημοσιογραφικό τετ- α- τετ με το Φρέντυ Γερμανό. Μερικοί απ' αυτούς: Ο Τσόρτσιλ, ο Αϊζενχάουερ, ο Ντε Γκολ, ο Κένεντι, ο Νίξον, ο Κάρτερ, ο Μομ, ο Στάϊνμπεκ, ο Φόκνερ, η Γκάρμπο, ο Ωνάσης κ.α.





Ο τρίτος μεγάλος κύκλος της ζωής του Φρέντυ Γερμανού ήταν η συγγραφή. Μετά το "Με συγχω-
ρείτε, λάθος", ακολουθεί μια σειρά καταρχήν χιουμοριστικών βιβλίων, με ευδιάκριτο σε ορισμένα από αυτά το αντιαμερικανικό αίσθημα . Έγραψε 25, συνολικά, βιβλία.

 Τα χιουμοριστικά: "Το δις εξαμαρτείν" (1966), "Γράψ'το όπως το λέω" (1968), "Σκέψου πριν το αγοράσεις" (1970), "Ούτε αλάτι, ούτε πιπέρι" (1972), "Φαπ" (1975), "Τζίμμυ πάρε ένα φυστίκι…" (1977), "Ευρω-λεξικό" (1979), "Πρώτη σελίδα" (1982), "Περισσότερο σεξ σε λίγο" (1980), "Τρελλαθήκαμε εντελώς..." (1984) και "Ελλάς υπό το μηδέν" (1993). Τις νουβέλες: "Ο εχθρικός πλανήτης" (1978), "Ένα γελαστό απόγευμα" ((1978), δεύτερο κρατικό θεατρικό βραβείο) και "Σαμ" (1980). Τα ιστορικά μυθιστορήματα: "Ακριβή μου Σοφία" (1982), "Η Εκτέλεση" (1986), "Τα ερωτικά της Κορσικής" (1990), "Γυναίκα από βελούδο" (1994), "Τερέζα" (1997). Τις βιογραφίες: "Γειά σου Έλληνα…" (1988) και "Έλλη Λαμπέτη" (1996). Και τα ταξιδιωτικά: "Φυστίκι, ελήφθη . Όβερ…" (1978), "Καληνύχτα θείε Όσκαρ" (1979).

Από το αφιέρωμα της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" στο Φρέντυ Γερμανό (22/5/1999, σ.σ. 30-31) και το ανυπόγραφο κείμενο με τίτλο "Είναι κρίμα που δεν θα είμαι εκεί… Η διαδρομή του από τη δημοσιογραφία στη λογοτεχνία".
http://clubs.pathfinder.gr/aktina/