Τρίτη 22 Μαΐου 2012


Το "Life is worth losing" είναι ένα περίεργο special: 


ο Carlin μοιάζει να παίζει με τα όρια και να έχει βάλει στον εαυτό του την πρόκληση να βγάλει γέλιο μέσα από τα πιο ευαίσθητα και ταμπού θέματα.
 Μάλλον κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει να ασχοληθεί στο ίδιο special με αυτοκτονίες, δολοφονίες, ανθρωποθυσίες, κανιβαλισμό, νεκροφιλία, αποκεφαλισμούς, μαζικούς τάφους κλπ.

Η γενική ιδέα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα κτήνος και δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος του special θα ήταν "Γουστάρω όταν πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι" (πριν ο τυφώνας Κατρίνα αναγκάσει για μια ακόμη φορά τον Carlin να τον αλλάξει). 

Το ζήτημα είναι ότι αυτά που λέει ο Carlin είναι όπως σχεδόν πάντα εύστοχα, δεν είναι όμως πάντα αστεία. Για την ακρίβεια είναι στιγμές που ο μισανθρωπισμός του γίνεται οδυνηρός κι αφήνει μια περίεργη μελαγχολική αίσθηση. 

Ο ίδιος ο Carlin, αφού είχε τελειώσει το special συνειδητοποίησε ότι είναι "γαμημένα καταθλιπτικό" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό. 

Αυτό δείχνει και πόσο δύσκολο είναι αυτό που έκανε πάντα ο Carlin: να συνδυάζει τη φιλοσοφία με την κωμωδία, την ανάλυση της πραγματικότητας με το χιούμορ. 

Εδώ έκανε το λάθος να δώσει υπερβολική έμφαση στο πρώτο σε βάρος του δεύτερου. 

Από αυτή την άποψη υπάρχουν στο special μερικές εξαιρετικές παρατηρήσεις: το πώς η Αμερική έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο mall, το ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν λεφτά που δεν έχουν σε πράγματα που δεν χρειάζονται και το ποιοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας (ένα bit που έχει γίνει διάσημο, ακόμη και στην ελλάδα, αλλά εμένα μου φαίνεται από τα πιο αδύναμα, από πλευράς κωμωδίας). 

Από εκεί και πέρα, η αρχή και το τέλος του special είναι από τα αγαπημένα μου: ξεκινάει με το περίφημο Modern Man (του οποίου η μετάφραση είναι σχεδόν αδύνατη, γι' αυτό και η προσπάθεια του Utopian Persona είναι πραγματικά αξιέπαινη) 

και τελειώνει με μία απίστευτη ιστορία του Carlin για το πώς ένα μικρό πρόβλημα μπορεί να οδηγήσει σε μία τεράστια καταστροφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου