Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Κώστας Ταχτσής, , 1927-1988

Ο Κώστας Ταχτσής....
 χωρίς οικογένεια από εφτά χρονώ. 
Μετά από μια φρενήρη περιπέτεια ανά την Υδρόγειο, αποφασίζει να ζήσει στην Αθήνα. Θεόθεν αλήτης παρά συγγραφέας…




Διατηρεί στα μάτια του τις αντανακλάσεις του αστικού τοπίου. Διατηρεί στο μυαλό του λόγια γυναικών που θα σχηματίσουν τα κρυστάλλινα πρόσωπα
 της Εκάβης και της Νίνας. Είναι οι δύο ηρωίδες του στο «Τρίτο Στεφάνι». 

Πρόσωπα που εξασφάλισαν για πάντα μια θέση στην πινακοθήκη της λογοτεχνίας μας. Και «Το Τρίτο Στεφάνι» ένα βιβλίο από μόνο του σαν εκατό μαζί.
Ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας άνθρωπος που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα κάθε μέρα.

Δεν είναι ποιητής όπως ο Ρεμπώ, γι’ αυτό και δεν θέλει να αλλάξει τη ζωή.
Δεν είναι φιλόσοφος όπως ο Μαρξ, γι’ αυτό δεν θέλει να αλλάξει την κοινωνία.

Δεν δίνει μια δεκάρα γι’ αυτά. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.
Ο Ταχτσής είναι εξαρτημένος από την σκοτεινή φλέβα που χτυπάει μέσα του. Είναι εξαρτημένος από το πάθος του. Δεν το χαλιναγωγεί. Το σπρώχνει στα άκρα.

Θα χρησιμοποιήσω μια παρομοίωση του Σαρτρ για τον Ζενέ που είχε πολλές ομοιότητες με τον Ταχτσή: 

«Φανταστείτε έναν μούτσο κατατρομαγμένο που έχει βρει καταφύγιο στην κορυφή ενός καταρτιού και που γοητευμένος εκεί, πάνω από το θέαμα της θάλασσας είναι πάντα έτοιμος να αφεθεί, να πέσει στην αγκαλιά της αλλά δεν τολμάει ποτέ να αφήσει το κοντάρι από όπου είναι γραπωμένος».


Αυτό είναι το εσωτερικό τοπίο του Κώστα Ταχτσή μετά από μια άγρια εφηβεία. Θυμώνει, δακρύζει, απελπίζεται, αηδιάζει αλλά στο τέλος πεισματώνει και κρατάει για έμβλημά του την υπεροψία…

Η επιθετικότητα του Ταχτσή δεν πρέπει να μας εξαπατά. Είναι αμυντική. Ο Ταχτσής εκδίδεται γιατί πιστεύει πως όλοι πιστεύουν ότι αυτό κάνει…

Δεν του λείπει ο κυνισμός. Όπως δεν του λείπει και το όνειρο. Μόνο που τα όνειρά του Ταχτσή είναι εφιάλτες που τα ζει ξύπνιος. Από κάποιο σημείο και πέρα παρακολουθεί την ζωή του σα να είναι η ζωή ενός άλλου.

Στο σπίτι του, εκεί στο Λυκαβηττό, στην οδό Σαρανταπήχου, ζούσε φορώντας μια αστραφτερή ρομπ ντε σαμπρ ή ένα παρεό. Το σπίτι αυτό ήταν πάντα ακατάστατο. Πολλά ρούχα πεταμένα στο πάτωμα. Ακόμα και αποτσίγαρα. Από το πρωί άναβε το τσιγάρο και δεν το έσβηνε… Συζούσε μαζί του ένας εξαίσιος γάτος Περσίας που τον φώναζε «Κάκτο».

Στο σπίτι διατηρούσε πολύ λίγα προσωπικά αντικείμενα και ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Πρόσωπα από μακρινές εκδρομές. Η γιαγιά του και η θεία του ντυμένες Σαρακατσάνες…
Τον θυμάμαι να ειρωνεύεται το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας. Δεν το συμπαθούσε καθόλου. Τίναζε τον γιακά του όταν άκουγε το όνομα του προέδρου του…

Έγραψε λίγα ποιήματα και κάποια στιγμή έπαψε να γράφει. Νομίζω ότι σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ο Νίκος Εγγονόπουλος. Θαύμαζε τον Εγγονόπουλο γιατί έγραφε λίγα αλλά περιεκτικά ποιήματα.

Γιώργος Λιάνης 







Γονείς του ήταν ο Γρηγόρης Ταχτσής και η Έλλη Ζάχου, που κατάγονταν κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία και χώρισαν όταν ο γιος τους ήταν επτά ετών, ενώ είχε μία αδελφή, την Ελπίδα Ταχτσή-Αρτέμη. 

Έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στο Βόλο και την Αθήνα κοντά στη γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του 

 
Τελειώνοντας το εξατάξιο Γυμνάσιο, απορρίφθηκε καθώς δεν παρέστη στις εξετάσεις στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων λόγω ασθενείας, όμως τον επόμενο χρόνο εισήλθε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε για δύο χρόνια. 

Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό την περίοδο από το 1947 έως το 1949 και απολύθηκε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το 1951 και για κάποια χρόνια εργάστηκε ως γραμματέας του αμερικανού επόπτη στο υδροηλεκτρικό έργο του Λούρου στο νομό Πρέβεζας. 

Στην αρχή του 1954 και για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία, έζησε σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και στην Αφρική, την Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και εργάστηκε σε διάφορα αντιφατικά για την ιδιοσυγκρασία του επαγγέλματα, όπως ναύτης σε δανέζικο φορτηγό πλοίο προς τη Γερμανία ή βοηθός μάνατζερ κουζίνας σε εστιατόρια. 

Εργάστηκε επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη στα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» ως μάνατζερ του πιανίστα Τόνι Γεωργίου στην περιοδεία του στην Αμερική, ως υπάλληλος εμπορικού καταστήματος στην Αφρική και ως υπάλληλος σιδηροδρόμου στην Αυστραλία, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως ξεναγός και μεταφραστής, πριν ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή 


 Στις 27 Αυγούστου 1988, τον βρήκε η αδελφή του, δολοφονημένο στο σπίτι του, στην οδό Τυρνάβου στον Κολωνό, ενώ το το έγκλημα δεν διελευκάνθηκε. 
Η εξέταση του ιατροδικαστή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος του επήλθε από στραγγαλισμό, περί τα δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα και εικάζεται ότι έπεσε θύμα του τελευταίου εραστή του 


 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου