ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, μουσικός, ηθοποιός, συγγραφέας διηγημάτων και θεατρικών που δε δημοσιοποιήθηκαν, μεταφραστής βιβλίων αποκρυφισμού που άφησε στη μέση:

ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν αναμφίβολα ένας πολυτάλαντος 

άνθρωπος με πολύπλευρη προσωπικότητα.

 Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα και πέθανε το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. 

Φαντάζομαι πως ένα μέρος της διαχρονικότητάς του (ελπίζω το μικρότερο) οφείλεται στο ότι το τρίπτυχο Εξάρχεια - ναρκωτικά - αναρχία ασκεί γοητεία σε όσους γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90 και νοσταλγία στους μεγαλύτερους. 

Όμως, ο Σιδηρόπουλος δεν είναι απλά ένα σύμβολο των Εξαρχείων ή μια περιθωριακή φιγούρα της εγχώριας ροκ μουσικής, αλλά ένας κορυφαίος καλλιτέχνης που χάρη στη μουσική του κέρδισε την αθανασία. 

Κατάφερνε με την ίδια ευκολία να τραγουδήσει ροκ, ερωτικές μπαλάντες και σατιρικά τραγούδια, να συνθέσει μπλουζ, ρεμπέτικα και ροκ εντ ρολλ, να γράψει κοινωνικούς, επιθετικούς και λυρικούς στίχους. 

Ο ίδιος, αναφερόμενος στο κοινό του που αποτελούταν κυρίως από έφηβους, είχε σταθεί ιδιαίτερα στη στιχουργική του ικανότητα:  «Κοίταξε να δεις ποια είναι η συλλογιστική μου. 

Γράφω μια μουσική που τους είναι οικεία και νιώθουν άνετα. Έτσι μπορώ να λέω ό, τι πιστεύω. 

Από κει και πέρα σκέφτονται ότι ο Σιδηρόπουλος είναι δικός μας, για να λέει αυτά κάτι θα θέλει να μας πει. Θέλω μ' άλλα λόγια να τους προβληματίσω για το στίχο, γιατί πιστεύω ότι ο Έλληνας έχει ανάγκη πολύ περισσότερο από λογοτεχνική παιδεία παρά από μουσική παιδεία.

 Σε μια εποχή που τα ελληνικά ροκ κομμάτια ήταν γραμμένα κατεξοχήν στην αγγλική γλώσσα, ο Σιδηρόπουλος τόλμησε να ντύσεις τις μελωδίες του μ' ελληνικούς στίχους: 

«Έχει μεγάλη δυσκολία να μπει ελληνικός στίχος στη ροκ μουσική αλλά πώς να το κάνουμε, πρέπει να παλέψεις. 

Πρώτα θα βγει λίγο κουτσό, λίγο τραυματισμένο, μετά όμως θα βρει το δρόμο του. Θέλει ειδική μελέτη. Εγώ κουράστηκα, αλλά βρήκα τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας και τώρα ο στίχους κολλάει. Κοφτά, λέξη προς λέξη. Και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί αυτό το ''ταξίδι'' το 'βγαλα πέρα μόνος μου.»