Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΑΒΑΣ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ




Δεν ήταν παρά ένα μικρό τετράστιχο, μια μαντινάδα: 

«Μαθές και δεν ξανάγινε  τέτοιο κουτί ρημάδι  όχι να ρίχνεις το πρωί/ να βγαίνει ναι το βράδυ».


 Κι όμως, αυτό το νούμερο στοίχισε στον Σταύρο Παράβα την εξορία του. Η χούντα δεν ήθελε να ακούγεται τίποτα για την τεράστια νοθεία στο δημοψήφισμα που έκανε. Ο φιμωμένος Τύπος της εποχής δεν μπορούσε να το πει. 






Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν κρατικά, πώς να ξεφύγει οτιδήποτε; Κι έτσι, είχε αναλάβει το θέατρο. Που με τα δικά του όπλα, τα δυνατά, πότε σατίριζε, παρωδούσε, διακωμωδούσε και πότε έδινε με κάθε μορφής αλληγορία μιαν άλλη εικόνα.



Βράδυ χειμωνιάτικο, λοιπόν, και είμαστε στο θέατρο (μήπως ήταν το «Ρεξ»; Δεν θυμάμαι πια...) για να παρακολουθήσουμε μια ξεκαρδιστική επιθεώρηση της εποχής. 
Στη μέση της παράστασης, ένας ηθοποιός βγαίνει στη σκηνή και λέει ότι ο Σταύρος Παράβας είχε κωλικό νεφρού, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και το νούμερό του θα το παίξει κάποιος άλλος.



Το νούμερο ήταν αυτό που ανέφερα στην αρχή, με την κρητική σατιρική μαντινάδα. Σιγά τα ωά, θα λέγαμε σήμερα. Μη βιαστείτε, όμως, να το πείτε. Είναι πολύ σημαντικό το ότι με τον Παράβα, στο τμήμα μεταγωγών ή και καθ οδόν προς τη Γυάρο, ο θίασος δεν κάμφθηκε και έπαιξε το επίμαχο κομμάτι χωρίς να αγνοεί τους κινδύνους. 


Απλώς, ήταν μια στιγμή αντίστασης, καθόλου μικρή, καθόλου επουσιώδης. Εσείς, χουντικοί, μας φυλακίζετε, μας βασανίζετε, μας εξορίζετε; Μας στερείτε την ελευθερία; Ε, λοιπόν, κι εμείς αντιστεκόμαστε.

Προς το παρόν, γίνομαι και πάλι έντεκα χρόνων παιδί και θυμάμαι πως την επομένη κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα η είδηση για την αληθινή περιπέτεια του Σταύρου Παράβα. 

Οταν, ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, τον συνάντησα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του είπα για εκείνο το βράδυ, γέλασε αμήχανα -γιατί ποτέ δεν θέλησε να το εξαργυρώσει- και μου απάντησε κάτι σαν: η εξορία με έκανε καλύτερο άνθρωπο. 


Ημουν ήδη μεγάλη, για να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να το πει αυτό, με μια ηρεμία κατακτημένη μέσα από βάσανα, πίκρες, στερήσεις και απαγορεύσεις. Και τότε κατάλαβα πώς αυτός ο ανέμελος νεαρός των πρώτων κινηματογραφικών του ρόλων έγινε ο σπουδαίος Σταύρος Παράβας του μετέπειτα.







ΠΗΓΗ 










Ο Σταύρος Παράβας γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και πέθανε στις 15 Σεπτέμβρη του  2008.



 Μετά τον Πόλεμο και τον Εμφύλιο ξεκίνησε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής με τον ηθοποιό Θόδωρο Έξαρχο , τον οποίο γνώρισε στη γειτονιά του (1952). 

Αργότερα σπούδασε στη δραματική σχολή του Κ. Μιχαηλίδη. Η 1η του θεατρική εμφάνιση ήταν το 1955 με τον θίασο της κ. Κατερίνας στο έργο Πρώτο Ψέμμα του Γεωργίου Ρούσσου. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1960 με την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Χριστίνα.


Η πορεία του διακόπηκε απότομα , όταν λίγο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου φυλακίστηκε από τη δικτατορία και εστάλη εξορία στη Γυάρο.

 Έχει λάβει μέρος σε 47 ταινίες δίνοντας σημαντικές ερμηνείες και σε ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Στο θέατρο έγινε πολλές φορές θιασάρχης και υπηρέτησε κυρίως την κωμωδία πρωταγωνιστώντας σε έργα πρόζας και επιθεώρησης. 


Τηλεόραση : Οι Απόμαχοι , Το Σπίτι Της Θείας , Τα Αδέρφια , Οικογένεια Μουσαμά , Το Φάντασμα , Οι Ρακοσυλλέκτες κ.α.

 Δύο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε σε 9 ταινίες (σε δεύτερους ρόλους) και το 1963 ερμήνευσε για 1η φορά τον τύπο του "Φίφη" στην ταινία Μικροί Και Μεγάλοι Εν Δράσει του Ορέστη Λάσκου. 

Ο ρόλος αυτός θα τον ακολουθήσει σχεδόν σε όλη τη 10ετία του '60. Στις αρχές της 10ετίας του '70 πρωταγωνίστησε σε δύο ταινίες-μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ (Το Κοροιδάκι Της Πριγκηπέσσας - 1972 και Ο Μάγκας Με Το Τρίκυκλο - 1972) , που του έδωσαν ένα διαφορετικό ερμηνευτικό προφίλ , χαρίζοντάς του μεγάλη δημοτικότητα. 




ΠΗΓΗ 


















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου