Τα παιδιά στον δρόμο στην αλάνα για παιχνίδι....
Γκαζάκια...βόλοι....χαρτάκια που λεγόντουσαν και χαπαχούπες...τόπι...τσέρκι...
πατίνι αυτοσχέδιο...ξύλινο σπαθί...πεντόβολα....σβούρα...
Δεν ήταν και λίγα εδώ που τα λέμε αλλά είχαν ένα καλό...
δεν στοίχιζαν πολλά
στον οικογενειακό προϋπολογισμό άσε που υπήρχε και το χαρτζιλίκι από τα θελήματα που έκαναν και το καταθέτανε φυσικά στον ψιλικατζή που είχε αυτόν τον μαγικό χώρο για τα παιδιά.
Γυάλινα βάζα μεγάλα με καραμέλες τσάρλεστον και αγελάδας...
με βόλους χωμάτινους χρωματιστούς...με γκαζάκια που τα λέγανε και γυαλένια.
Σε κουτιά ήταν τα χαρτάκια οι χαπαχούπες που τα αλλάζανε μεταξύ τους τα παιδιά
έπαιζαν με αυτά χρησιμοποιώντας τον τελευταίο αριθμό ...παιδικό τζόγο δηλαδή.
Τα παιδιά περνούσαν καλά με αυτά που είχαν.
..
Οι γονείς είχαν το πρόβλημα που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα
σε δύσκολα χρόνια μετά από δύο πολέμους.
Τα πάντα μετρημένα και γραμμένα στο τεφτέρι και κάθε Σάββατο
ο προγραμματισμός.
Δεν είχαν απαιτήσεις τα παιδιά ...και οι περισσότεροι φίλοι τους στην ίδια
μοίρα ήταν.
Το πρωϊ ο ψαράς με το πανέρι με τα ψάρια στο κεφάλι....ο μανάβης με το
γαϊδουράκι περνούσαν από την γειτονιά.
Εκεί και η πρώτη συνάντηση των νοικοκυρών ...
Να συζητήσουν για το φαϊ της ημέρας και το μεσημέρι να ανταλλάξουν
τα πιάτα...
Κλασσική περίπτωση....πάνω στο τραπέζι το μεσημέρι κάθε μεσημέρι
θα υπήρχε και ένα πιάτο με διαφορετικό φαγητό από την γειτόνισα.
Το απόγευμα οι γυναίκες με το πλέξιμο με το κέντημα έβγαιναν
στον δρόμο για να κουβεντιάσουν ....κούς κούς το έλεγαν.
Σχολιάζανε τα της γειτονιάς και φυσικά στο στόχαστρο οι φαντασμένες
που δεν καταδεχόντουσαν να καθήσουν μαζί τους.
Και όμως από αυτά τα δύσκολα χρόνια σε κάποια παλιά γειτονιά
της Αθήνας μόνον ευχάριστα έχεις να θυμάσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου