Το 1958 θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά ένας νόμος που τάραξε την ελληνική
κοινωνία επί πολλά χρόνια. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή θα ψηφίσει τον
περίφημο νόμο περί τεντυμποϊσμού, δηλ. το Νόμο 4000. Σύμφωνα με αυτόν οι
νεαροί ταραχοποιοί που κατηγορούνταν για το αδίκημα της εξύβρισης θα
τιμωρούνταν αφού συλλαμβάνονταν με κούρεμα (τους έπαιρναν τα μαλλιά με
την ψιλή) και σκίσιμο των ρεβέρ στα παντελόνια τους.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Σεπτεμβρίου του 1958 όταν η φοβερή αυτή
παιδαγωγική διάταξη πρωτοεφαρμόστηκε σε τέσσερις τεντυμποϊς. Οι
αστυνομικοί κούρεψαν με την ψιλή τα αγόρια, έσκισαν τα ρεβέρ και τους
διαπόμπευσαν ρίχνωντας τους στον δρόμο υποχρεώνοντας τους να κρατάνε μια
πινακίδα που έγραφε "Είμαι τεντυμποις γιατί γιάουρτωσα μια γυναίκα". Η
διαδικασία υπήρξε αμφιλεγόμενη και δίχασε την ελληνική κοινωνία για
χρόνια για τον παιδευτικό της ρόλο.
Το δημοφιλέστερο τηλεοπτικό πρόγραμμα της σεζόν 1974-1975 και από τα
δημοφιλέστερα τηλεοπτικά προγράμματα των σεζόν 1971-1972, 1972-1973,
1973-1974 και 1975-1976.
Η μουσική των τίτλων της σειράς ήταν το ορχηστρικό θέμα "Χέρι-χέρι με τη νύχτα" του Άγγελου Σέμπου του 1969.
Η σειρά ήταν ασπρόμαυρη. δεν προβλήθηκε ποτέ σε επανάληψη από την ΕΡΤ.προβλήθηκε από το 1973 έως το 1977 στην Κύπρο από το ΡΙΚ.
ΔΕΝ σώζεται στο Aρχείο της ΕΡΤ.δυστυχώς ήταν η εποχή που η καλή ΕΡΤ .ΥΕΝΕΔ τότε ,έγραφε καινούρια σήριαλ ..επάνω στα παλιά
Εκεί γνωρίσαμε τον Κώστα Καφάση {Ιωνάθαν} τη Μαίρη Χαλκιά {Ρέα} τον Μάκη Δεμίρη τη Σάσα Καστούρα και πολλούς άλλους διάσημους αργότερα ηθοποιούς ..Το τραγούδι της σειρας ήταν του Γιώργου Ζαμπέτα Πρεμιέρα: Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 1972 (ΥΕΝΕΔ)Φινάλε: Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 1977
Ιστορίες
απλών ανθρώπων σε σε μια αθηναϊκή συνοικία όπου δεσπόζει το αρχοντικό
σπίτι των Δελακοβία,ενώ τριγύρω στη μικρή πλατεία υπάρχουν διάφορα
μαγαζιά μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση έχουν το ψιλικατζίδικο του
Φανούρη και το καφενείο του Μάκη.
Κοινωνική
ηθογραφία με νατουραλιστικό ύφος που αποτέλεσε πρώτυπο μίμησης για το
στήσιμο πολλών άλλων σειρών. Είναι η δημοφιλέστερη ίσως σειρά
της ελληνικής τηλεόρασης.
Ανάμεσα στους πολλούς τύπους και χαρακτήρες
ξεχωριστή επιτυχία σημείωσαν: ο καφετζής Μάκης που αποτελούσε τον
κεντρικό χαρακτήρα και συνδετικό
κρίκο των παράλληλων ιστοριών και η κομμώτρια γυναίκα του Σάσα. Η
χαζούλα Ρέα και ο αγαπημένος της Ιωνάθαν "ψώνιο" με το τραγούδι, που
ελπίζει πως μια μέρα θα γίνει μεγάλη βεντέτα.
Και τέλος ο ψιλικατζής
Φανούρης και η αρχόντισσα Δελακοβία με τον καπετάνιο γιό της που ήταν
ιδιοκτήτρια των ακινήτων της γειτονιάς. Το Δεκέμβριο του 1975 έγινε ένα
γερό λίφτινγκ στη σειρά με την αποχώρηση πολλών παλιών τύπων και τη
προσθήκη
νέων, δημοφιλέστεροι των οποίων απεδείχθησαν ο Κούλης και ο Αντωνάκης.
Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το κεντρικό σπίτι που στεγαζόταν το
καφενείο δόθηκε αντιπαροχή, ο Μάκης μετακόμισε σε άλλη γειτονιά, ο Νάσος
γίνεται τραγουδιστής και όλα τελειώνουν μ΄ένα γλέντι στο κέντρο που
τραγουδά, όπου συγκεντρώνονται όλοι οι ήρωες της σειράς.
Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του ψιλικατζή Φανούρη (Μπάμπης
Ανθόπουλος), όπως και της Ρέας (Μαίρη Χαλκιά), ένα είδος θηλυκού Μικέ,
του χαζούλη χαρακτήρα που έκανε επιτυχία στον κινηματογράφο ο Γιάννης
Βογιατζής (του είχε προταθεί να παίξει στη σειρά και αρνήθηκε,
συστήνοντας ο ίδιος τη Χαλκιά).
Αλλά η «καλτ» φιγούρα της σειράς ήταν ο Ιωνάθαν του Κώστα Καφάση,
ένα γκαρσόνι με καημό να γίνει φίρμα της πίστας. Ο δικός του χαρακτήρας
συμπύκνωσε τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας που ανέτειλε με συστατικά την
αφέλεια και το όνειρο του γρήγορου σουξέ.
είναι λυπηρό.. πως δεν υπάρχουν φωτογραφίες και υλικό video για τη σειρά ..όπως και για πολλές άλλες ..αφού η ΥΕΝΕΔ τότε και ΕΡΤ 2 μετά δεν κράτησε τίποτα ..ούτε καν σκηνες από τη σειρά...ότι υπάρχει είναι από ιδιώτες
Το πρωί της 9ης Φεβρουαρίου του 1976 οι αγουροξυπνημένοι Αθηναίοι
διαβάζουν έκπληκτοι στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων μια συνταρακτική
είδηση: ένα θαυματουργό υγρό προερχόμενο από μια μυστική (;) και
ραδιενεργή πηγή της Κω, είναι πολύ πιθανό να θεραπεύει τον καρκίνο.Όπως
είναι φυσικό, η είδηση σκάει σαν «βόμβα».
Οι εφημερίδες δίνουν τις
πρώτες πληροφορίες σχετικά με την συγκλονιστική αυτή «ανακάλυψη»:
«εφευρέτης» είναι ο 36χρονος δικηγόρος (!) από την Κω, Γιώργος Καματερός
και κύριος συνεργάτης του ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Γράτσος.
Η φημολογία για την ύπαρξη αυτού του θαυματουργού «νερού» είχε αρχίσει
από καιρό και όπως αποδείχθηκε αργότερα, την είχαν καλλιεργήσει οι ίδιοι
οι «εφευρέτες».
Η αγωνία χιλιάδων απλών ανθρώπων ήταν φυσικό να αποτελέσει το προσφορότερο έδαφος για τη γιγάντωση του φαινομένου.
Από την πλευρά του, σημαντική μερίδα του Τύπου, με προεξάρχουσα τη
μεγάλη και ιστορική απογευματινή εφημερίδα «Τα Νέα», διέκρινε στην
υπόθεση τα στοιχεία εκείνα του «λαϊκού αναγνώσματος» που θα τόνωναν τις
κυκλοφορίες.
Έτσι, ένα μπαράζ συγκλονιστικών «αποκαλύψεων» άρχισε… Από
τις πρώτες ημέρες, απίθανα ρεπορτάζ βλέπουν στο φως της δημοσιότητας:
ασθενείς (μεταξύ τους oι ηθοποιοί Νίκος Σταυρίδης, η Γκιζέλα Ντάλι κ.α.)
δηλώνουν πως με το νερό θεραπεύτηκαν όχι μόνο από τον καρκίνο αλλά και
από πάσης φύσεως νόσο, δημοσιεύονται μέχρι και ακτινογραφίες ασθενών
προκειμένου να καταστεί σαφέστερη η θεαματική βελτίωση της υγείας τους,
έγκριτοι (;) γιατροί και πυρηνικοί φυσικοί από την Ελλάδα και το
εξωτερικό καταθέτουν την επιστημονική τους άποψη, ενώ την ίδια στιγμή οι
τίτλοι των περισσότερων εφημερίδων σχετικά με το θέμα καταλαμβάνουν
ολοένα και μεγαλύτερο χώρο, για να καταλήξουν μετά την πρώτη εβδομάδα σε
οκτάστηλους.
Όταν το Μινιόν ήταν περίπτερο Τα περίπτερα στη χώρα μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας εδώ και πολλά
χρόνια. Η μορφή τους όπως την ξέρουμε, είναι Ελληνική ιδιαιτερότητακαι
πρωτοτυπία, η οποία όμως παρέχει ευκολία και πρακτικότητα στην
καθημερινότητα, και τη δικιά μας και των τουριστών. Πως όμως ξεκίνησαν και πότε ξεκίνησαν;
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας
πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς
ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από
το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά... Ανεβαίναμε
στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε
μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και
είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι
είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς
μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση...
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας
βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και
δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε
κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να
το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν
ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν
όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και
κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο
και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά
κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς
είχαμε φίλους... Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε... Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα... Χάσαμε χιλιάδες
μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι
εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι
ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε
με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από
τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια
συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με
την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και
έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τί φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή
κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή
γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα
αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας......
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Ναι, πήγα στη συναυλία-γενέθλια του Φοίβου διότι όπου γάμος και χαρά
η Βασίλω πρώτη. Αλήθεια, δίνουν πλέον επιδόματα για κουφούς;
Όχι δεν είμαι σαν τους... τυφλούς της Ζακύνθου. Αλήθεια, δεν ακούω. Μετά
τη συναυλία πάει την έχασα την ακοή μου. Δεν θέλω να την χαλάσω στον Φοίβο, αλλά στα γενέθλια του υπήρξαν... καλεσμένοι του που το «σκότωσαν» το... happy birthday!
Για να μην πω για τον ήχο, σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά ας πάρουμε από
την αρχή το θάψιμο. Ε, συγνώμη, τι είδαμε και ακούσαμε στη συναυλία.
Θάνος Καλλίρης: Αν κι έφαγε την κρυάδα του πρώτου, ήταν πολύ καλός και μάς γύρισε στα χρόνια της νιότης μας. Μα τι γλυκιά παρουσία.
Διονύσης Σχοινάς: Καλή παρουσία και αυτός.
Μαντώ: Κάθε φορά που την ακούω, αναρωτιέμαι πάντα το
ίδιο: αυτή η φωνάρα γιατί δεν έκανε την καριέρα που αρμόζει στη φωνή
της; Επειδή δεν ήταν... κορμάρα;
Δημήτρης Κόκοτας: Επειδή υπήρξα φαν του, λέω να τον
αφήσω ασχολίαστο. Αλλά εκεί στο video wall, δεν θα ήταν καλό να είχαν
προνοήσει οι διοργανωτές και να έβαζαν και... υπότιτλους τους στίχους;
Για να καταλάβουμε, ποια τραγούδια υποτίθεται ότι ακούμε.
Tus:Κοίτα να δεις που στο τέλος διασκεδάσαμε με Tus
Νίνο: Να φταίει ο ήχος; Να φταίει ο
αοιδός; Να ήθελαν η εμφάνιση του Νίνο να είναι... ορχηστική; Όπως και να
έχει, ακούγαμε περισσότερο μουσική, παρά στίχους. Ο αοιδός όταν δεν
«έδινε» το κομμάτι στον κόσμο κι όταν δεν έπαιζε η μουσική, έλεγε μισό
στίχο. Ενώ ποτέ δεν καταλάβαμε, αφού κοπανιόταν επί σκηνής, εμείς γιατί
δεν τον ακούγαμε; Οεο
Έλλη Κοκκίνου:Βγήκε και η Έλλη σέξι
και με αέρα. Γέμισε και η σκηνή με... Ματ. Όχι για να την συλλάβουν,
αλλά για να την συνοδεύσουν στο άσμα «Ερωτεύτηκα». Τώρα, πώς και πού
κολλούσαν στο σκηνικό, θα σε γελάσω. Άγνωσται αι βουλαί του Φωκά
Ευαγγελινού
Θάνος Πετρέλης: Ωχ, εδώ μού έρχονται πολλά να πω, αλλά
θα αρκεστώ σε ένα.... Ο Πετρέλης καλύτερα να πηγαίνει στο ΟΑΚΑ ως
οπαδός να βλέπει την Πανάθα και όχι για να τραγουδήσει.... Και βγήκε και
σε δύο δόσεις(!)
Πάνος Καλλίδης: Ευτυχώς, η συνεργασία του με τον Φοίβο είναι πρόσφατη και δεν έχει ακόμη πολύ υλικό!
Άντζελα Δημητρίου:Βγήκε στην πίστα η
Άντζελα κι έγινε ο χαμός από κάτω. Αποθέωση. Διέσχιζε και αργά τη
σκηνή, σωστή «Λαίδη». Και μένω στη σκηνική της παρουσία. Χάλασα την
καρδιά μου με τον Πετρέλη. Enough.
Δέσποινα Βανδή: Εδώ, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Η
εμπειρία σε μεγάλες συναυλίες φαίνεται. Όσο για τη σκηνική της παρουσία;
Με θλίψη κοιτούσα την άδεια μου τσέπη και θυμόμουν εποχές REX που την
είχα γεμάτη. Γιατί η εμφάνιση της και οι χορογραφίες του Φωκά μάς
θύμισαν τα χρόνια εκείνα.
Καίτη Γαρμπή: Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.
Κι ευτυχώς βγήκε σε δύο δόσεις και την απολαύσαμε περισσότερο. Μάς είχε
λείψει κιόλας. Αλλά δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε το «Διονύση σ'
αγαπώ» που είπε στο σύζυγο από σκηνής. Το ακούσαμε όλοι. Μα όλοι.... Το
έπιασες το υπονοούμενο.
Γιώργος Μαζωνάκης:Να τα αυτοκίνητα
αντίκες, να τα μηχανάκια, να η χλιδή. Την ξόρκισε την καταραμένη κρίση ο
Μαζωνάκης. Μας χάλασε μόνο η κατακόκκινη εμφάνιση του. Σαν...
πασχαλίτσος ήταν.
Αντώνης Ρέμος:Εδώ κι αν ταξιδέψαμε
σε ωραίες εποχές με τα πρώτα τραγούδια του Ρέμου. Τώρα για τη σκηνική
του παρουσία κι εμφάνιση τι να σχολιάσεις... Για Ρέμο λέμε.... Από τις
πιο ωραίες στιγμές και για τα αυτιά μας, το ντουέτο με την Μαντώ.
Βασίλης Καρράς:Και βγήκε ο Καρράς κι
έζησε το ΟΑΚΑ στιγμές από τις ένδοξες ευρωπαϊκές πορείες της Πανάθας.
Σείστηκε το γήπεδο (έστω το μισό) Ειδικά, τη στιγμή που είπε το «Απορώ».
Να είχαμε και κανά γαρύφαλλο να ρίχναμε.
Στο τέλος της συναυλίας ανέβηκε στη σκηνή ο Φοίβος. Και τον γράψαμε στο
κινητό, διότι δεν πρόκειται να ξανακούσουμε τη φωνή του. Πάντως, έχει
χιούμορ. Μπροστά ο Φοίβος, πίσω οι καλλιτέχνες (και οι γυναίκες με
υπέρλαμπρες τουαλέτες) σχολίασε ο άνθρωπος ότι... «νιώθω σαν μόδιστρος
που τελείωσε η πασαρέλα και πίσω έχω τα μοντέλα». Μόνο να μην μάθει ο
Κωστέτσος ότι είπε «μόδιστρος» κι έχουμε αντιδράσεις...
Στις 23
Σεπτεμβρίου 1973 έφυγε από τη ζωή ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα, «ο
σπουδαιότερος ποιητής του 20ου αιώνα» σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία
Μάρκες. Τα έργα του είναι τα πιο πολυδιαβασμένα έργα ισπανόφωνου
δημιουργού.
Ο
ποιητής, διπλωμάτης, κομουνιστής, κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας και
αιώνια ερωτευμένος Πάμπλο Νερούδα κηδεύτηκε με συνοδεία χιλιάδων
πολιτών, που αγνόησαν την απαγόρευση του καθεστώτος Πινοσέτ.
Ο Πάμπλο
Νερούδα, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ
Ρέγιες Μποσοάλτο, γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904 στην πόλη Παράλ της
Χιλής. Λίγο μετά τη γέννησή του, πεθαίνει η μητέρα του Ρόσα και ο
πατέρας του Χοσέ, εργάτης των σιδηροδρόμων, μετακομίζει στην πόλη
Τεμούκο όπου ξαναπαντρεύεται.
Το όνομα «Πάμπλο Νερούδα», προς τιμήν του
Τσέχου ποιητή Γιαν Νερούντα, αποτελεί το φιλολογικό ψευδώνυμο του από
την ηλικία των 20, όνομα το οποίο αργότερα νομιμοποιεί
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι... μες
τα θερινά τα σινεμά... με μοσχοβολιά από αγιόκλημα και γιασεμί... νύχτες
μαγικές... νοσταλγικές!!! Πρώτα καρδιοχτύπια, αθώα φιλιά, τρυφερές
αγκαλιές, με πασατέμπο, ποπ κορν, τσιπς και αναψυκτικό...
Ο θερινός κινηματογράφος είναι μια
αγαπημένη ψυχαγωγία των Ελλήνων. Πώς να μην είναι, άλλωστε; Πραγματική
αγωγή ψυχής και ηρεμίας... Έχει φανατικούς θαυμαστές, που τον διατηρούν
ζωντανό παρά την επέλαση του home cinema Στα θερινά τα σινεμά, νοιώθαμε την
απόλυτη ελευθερία του έναστρου ουρανού και μάθαμε να αγαπούμε όλα τα
είδη των ταινιών. Από Ταρζάν, Ζορό, γούεστερν, κουρσάρους, μυθικούς
ήρωες, δράματα, κωμωδίες, περιπέτειες, έρωτες, πολέμους, βοσκοπούλες,
Αστέρω, φουστανέλες, Ναργκίς!
ο Σινέ Θησείoν είναι από τα πιο
παλιά θερινά σινεμά στην Αθήνα, κατασκευασμένο το 1935 στον πεζόδρομο
στην οδό Αποστόλου Παύλου, σε… απόσταση αναπνοής από τον Παρθενώνα
Τη μαγεία του θερινού σινεμά εντείνει ο ξάστερος ουρανός πάνω από
τους θεατές και δημιουργεί μια δεύτερη σκηνή προς την οποία συχνά
δραπετεύει το μάτι και γιατί όχι κλέβει την παράσταση! Κανείς δεν μπορεί
να αντισταθεί στην ομορφιά μιας καλοκαιρινής νύχτας με μια ιστορία της
7ης τέχνης να "ξεδιπλώνεται" στην οθόνη.
Από τα παλιότερα θερινά της Αθήνας και ίσως της χώρας είναι
το "Σινέ Παρί", που ανοίγει το 1920. Είναι ο κινηματογράφος στα ριζά του
βράχου της Ακρόπολης, στην καρδιά της Πλάκας.
Η ιδέα για τη δημιουργία ενός θερινού κινηματογράφου ήταν ενός Έλληνα
κομμωτή, ο οποίος ζούσε πολλά χρόνια στο Παρίσι και εξαιτίας αυτού το
ονόμασε “Paris”.
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 χτίσθηκε το κτίριο στην Κυδαθηναίων,
όπου στεγάζεται σήμερα και λειτουργεί ως θερινό και χειμερινό σινεμά.
Στα τέλη του '60, όμως, εξαιτίας της κρίσης των θερινών κινηματογράφων,
κλείνει για να ανοίξει και πάλι το 1986 με νέο ιδιοκτήτη πλέον. Έχει το
φανατικό κοινό του, προβάλλει όλων των ειδών τις ταινίες και γοητεύει.
Η “Αίγλη”, από τους επίσης παλιούς θερινούς, εξακολουθεί να κρατά τον
παραδοσιακό της χαρακτήρα, εκτός από το μενού, που έχει εμπλουτισθεί με
λιχουδιές. Ποπ κόρν, ντορίτος, χοτ ντογκ και γρανίτα είναι πλέον τα
κλασικά. “Παίζουν”, όμως, και πιο... προχωρημένα, όπως πίτσα, σουβλάκι
καλαμάκι και πατάτες τηγανιτές. Σύμφωνα με την υπεύθυνη του σινεμά, Χαρά
Μαλένου, ο κόσμος πάει στην “Αίγλη” για τις πρώτης προβολής ταινίες
της.
Η “Μελίνα” είναι ένας ακόμη παλιός θερινός κινηματογράφος της Αθήνας.
Σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του, Γιώργο Καζιάνη, χτίστηκε το
1945-47 και πριν ονομαστεί “Μελίνα” είχε το όνομα “Δώρα”.
Τελικά ο Κόμης Δράκουλας υπήρξε ή ήταν ένας πλασματικός χαρακτήρας; Η
ιστορία του Δράκουλα μπορεί στην πραγματικότητα να είναι φανταστική
αλλά κάποτε ένας Δράκουλας υπήρξε. Προφανώς εννοούμε τον Βλάντ Γ΄
Τσέπες. Τον άνθρωπο που έγινε διάσημος για τους φρικτούς τρόπους που
διάλεγε για να σκοτώνει τους Οθωμανούς αντιπάλους του. Ένα κακό και
φαύλο άνθρωπό, αλλά για την πλειοψηφία των Ρουμάνων έναν εθνικό ήρωα..
Κυβέρνησε τη Βλαχία, όπου υψώνονται τα
Καρπάθια Όρη κι έζησε από το 1431 ως το 1476. Το παρωνύμιο «Τέπες»
προέρχεται από τον ανασκολοπισμό που εφάρμοζε στους Οθωμανούς εχθρούς
του. Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον
πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Σιγισμούνδο. Έμβλημά του υπήρξε ο δράκος κρεμασμένος από έναν σταυρό.
Ο Βλαντ Γ΄ επονομάστηκε Δράκουλας
(Draculea), που σημαίνει «γιος του Δράκου» ή κατά μια άλλη εκδοχή «γιος
του διαβόλου» . Το όνομα του Βλαντ έγινε θρύλος και σε συνδυασμό με το
περίφημο κάστρο Μπράν που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν το σπίτι του,
τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ, ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή
χαρακτήρα «Δράκουλα».
Τελικά όπως
αποδείχθηκε η πραγματική κατοικία του Βλαντ Ντράκουλια, ήταν το
απομονωμένο κάστρο Ποϊενάρι σε μια δύσβατη ορεινή περιοχή της Βλαχίας
Σύμφωνα με
τον θρύλο, ο πρίγκιπας Βλαντ αιχμαλώτισε τους κατοίκους μιας γειτονικής
εχθρικής πόλης και τους ανάγκασε να χτίσουν το κάστρο Ποϊενάρι για
λογαριασμό του. Λόγω του μεγέθους και της θέσης του, το κάστρο ήταν πολύ
δύσκολο να κατακτηθεί.
Το σίγουρο είναι ότι στα χρόνια του Βλαντ
επεκτάθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως μόνιμη βάση του βλάχου ηγεμόνα, σε
αντίθεση με το Μπραν, που φέρεται να ήταν προσωρινό ορμητήριο του για
επιδρομές στην Τρανσυλβανία, αλλά και το (ανακαινισμένο) κάστρο
Χουνιάντ, όπου φέρεται να φυλακίστηκε για επτά χρόνια, μετά την
εκθρόνιση του το 1462.
Το κάστρο
από το 1476 μετά το θάνατο του ηγεμόνα Βλάντ εγκαταλείφθηκε και το 1888
μια κατολίσθηση έριξε ένα τμήμα του στον παρακείμενο Arges ποταμό. Παρ
“όλα αυτά, το κάστρο χάρη σε μια ελαφρά επισκευή διατηρεί ακόμη τα τείχη
και τους πύργους του. Πάντως για να φτάσει ο επισκέπτης είναι πολύ
κουραστικό, γιατί πρέπει να ανέβει με τσιμεντένια σκαλοπάτια στα 1.480
μέτρα. Αξίζει όμως τον κόπο γιατί η θέα από τη βουνοκορφή είναι μοναδική
με βαθιά φαράγγια ολόγυρα, γρανιτένιους βράχους και ειδυλλιακές λίμνες.
Όσο για το
μέχρι πρότινος σπίτι του Βλάντ.. Το κάστρο Μπραν χτίστηκε το 1212 και
βρίσκεται στην πόλη Μπρασόφ της Ρουμανίας. Αποτελεί πόλο έλξης για
δεκάδες τουρίστες καθημερινά και σύμφωνα με το περιοδικό Forbes αποτελεί
το δεύτερο πιο ακριβό ακίνητο προς πώληση στον κόσμο.
Το κάστρο είχε αρχικά χτιστεί από ιππότες
ως οχυρό αλλά τον 15ο αιώνα πέρασε στην κατοχή του πρίγκιπα Βλαντ
Τσέπες. Το 1947 τo κομμουνιστικό καθεστώς κατάσχεσε το κάστρο από τη
βασιλική οικογένεια και το μετέτρεψε σε μουσείο το 1957. Το ρουμανικό
κράτος έδωσε πίσω το κάστρο στην οικογένεια των Αψβούργων το 2006, αφού
συμφωνήθηκε να συνεχίσει να λειτουργεί ως μουσείο για την επόμενη
τριετία.
Ο σημερινός ιδιοκτήτης
του κάστρου Ντομινίκ των Αψβούργων (εγγονός της βασίλισσας Μαρίας της
Ρουμανίας) στις αρχές Ιουλίου αποφάσισε την πώληση του ακινήτου και
επέλεξε την αμερικανική μεσιτική εταιρία Baytree Capital Associates για
να βοηθήσει στη διαδικασία.
Ο Ψυχαμοιβός είναι ο βαρκάρης της Αχερουσίας που περνά τις ψυχές
απέναντι, αιώνια μόνος κι ανύμπορος να αλλάξει την μοίρα του ή
οποιουδήποτε άλλου μοίρα.
Η Διδώ Σωτηρίου γεννήθηκε στο
Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης
Παπαδοπούλου.
Το 1919 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στη Σμύρνη και
μετά την καταστροφή του 1922 κατέφυγαν στην Ελλάδα.
Στην Αθήνα
ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της με δασκάλους μεταξύ άλλων τους
λογοτέχνες Κώστα Παρορίτη και Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. Φοίτησε στο
γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών και το 1937 παρακολούθησε για λίγους μήνες
μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Από το
1936 στράφηκε επαγγελματικά προς τη δημοσιογραφία.
Συνεργάστηκε με το
περιοδικό Γυναίκα (ως αρχισυντάκτρια) και τις εφημερίδες Νέος Κόσμος και
Ριζοσπάστης (αρχισυντάκτρια από το 1944), ενώ κατά τη διάρκεια της
γερμανικής κατοχής συνεργάστηκε με τις Μέλπω Αξιώτη, Έλλη Αλεξίου, Έλλη
Παππά, Τιτίκα Δαμασκηνού, Ηλέκτρα Αποστόλου, Χρύσα χατζηβασιλείου και
άλλες ελληνίδες της αντίστασης.
Πήρε μέρος στο συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη το 1935, όπου
γνωρίστηκε με τη σύντροφο του Λένιν Αλεξάνδρα Κολοντάι και στο ιδρυτικό
συνέδριο της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών το 1945 στο Παρίσι. Στη
λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1959 με την έκδοση του μυθιστορήματος "Οι
νεκροί περιμένουν". Έργα της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Η
Διδώ Σωτηρίου ανήκει στους έλληνες πεζογράφους του μεσοπολέμου.
Το έργο
της κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού με έντονη την παρουσία του
αυτοβιογραφικού στοιχείου και της συναισθηματικής συμμετοχής του
συγγραφέως στις περιπέτειες των ηρώων της, και αντλεί τη θεματολογία του
από τη μικρασιατική καταστροφή, την περίοδο του εμφυλίου και την μετά
τον εμφύλιο περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Με τα "Ματωμένα χώματα" η
Σωτηρίου εγκαινίασε την πορεία της προς μια γραφή που συνδυάζει τη
μυθιστορηματική τεχνική με μια προοπτική εξέτασης των θεμάτων της από
ιστορική σκοπιά, πορεία που συνέχισε και στα δύο επόμενα μυθιστορήματά
της την "Εντολή", με θέμα την υπόθεση Μπελογιάννη και το
"Κατεδαφιζόμεθα". Πέθανε το 2004.
Είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις της Βαυαρίας, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Τάουμπερ, η οποία διατηρεί μέχρι σήμερα αναλλοίωτο τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, καθώς όλα καταδεικνύουν ότι ο χρόνος στο Ρότενμπουργκ σταμάτησε στο Μεσαίωνα!
Το όνομά της σημαίνει «κόκκινο φρούριο», λόγω του κόκκινου χρώματος στις
σκεπές των κτιρίων, ενώ οι περισσότερες κατοικίες και τα καταστήματα
χρονολογούνται από το 1560. Ο Μεσαίωνας βρίσκεται εδώ σε κάθε λεπτομέρεια.
Τα τείχη, η παλιά αγορά της πόλης, οι πλατείες με τις μεγάλες κρήνες, το δημαρχείο, όλα τα ιστορικά σημεία του Ρότενμπουργκ αποπνέουν τη μαγεία μιας άλλης εποχής. Όσο για τα σπίτια; Αυτά είναι που κερδίζουν στα σημεία, κλέβοντας τα βλέμματα!
Μικρά «παραμυθόσπιτα», με κόκκινες οροφές και πολύχρωμα παραθυρόφυλλα,
ξεχωρίζουν για τη «μεσαιωνική» τους διακόσμηση με μεταλλικές και ξύλινες
λεπτομέρειες, αλλά και για τα μικρά μπαλκονάκια τους, που είναι
ανθισμένα όλο το χρόνο!
Το μεσαιωνικό τοπίο έρχονται να συμπληρώσουν οι άμαξες που συναντά
κανείς στις πλατείες, αφού μια ρομαντική βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια
του Ρότενμπουργκ επιβάλλεται, και με το παραπάνω! Άλλωστε οι αμαξάδες
δεν αφήνουν κανέναν ήσυχο και -πού ξέρεις- ένας ιππότης μπορεί να πεταχτεί ξαφνικά μπροστά σου;
Αν υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει κάτι σε αυτή την χώρα θα άλλαζε στην
πορεία των 200 χρόνων. Στα ίδια μονοπάτια περπάτησαν και οι προηγούμενες
γενιές. Γενιές που σφαγιάστηκαν,καήκαν, βιαστήκαν, διώχθηκαν,
εξοριστήκαν κι όμως μόλις ορθοπόδησαν έστω και λίγο έτρεχαν πίσω από
τον υποψήφιο σωτήρα να τον σηκώσουν στα χέρια μη και πατήσει στα
λασπωμένα καλντερίμια των χωριών.
Να τους υποσχεθεί γεφύρια παίρνοντάς
τους τα ποτάμια, να τους χορηγήσει μηχανήματα υποθηκεύοντας τα χωράφια
που με αίμα είχαν αποκτήσει. Να υπερψηφιστεί και να μπει σε κάδρο δίπλα
στο εικόνισμα και κάποιες φορές δίπλα στα στέφανα πάνω ακριβώς από το
κρεββάτι για να θυμούνται ότι ακόμη και την ερωτική συνέυρεση την
οφείλουν στον Σωτήρα.
Υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Είχε τρεις υιούς, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο.
Το ίδιο γεγονός μας εξιστορεί και ο Πίνδαρος: Φέρνεις εις την πόλιν την
γλώσσα της Πρωτογένειας, δία να κατέβουν η Πύρρα και ο Δευκαλίων εις τον
Παρνασσόν, όπου με την βούλησιν τον υψηλοβρόντου Διός έκτισαν πρώτα
ιερόν, και χωρίς λίθους έκτισαν λίθινον γόνον από το ίδιο έθνος· και οι
γόνοι ονομάστηκαν λαοί (Πίνδαρος, Ολυμπία, 9, 42).
Ο Ζεύς και ο Ερμής δημιουργούν στην κορυφή του Παρνασσού τους πρώτους
ανθρώπους, προσφέροντας και πάλι τον δικό τους γόνο. Η Πύρρα και ο
Δευκαλίων διασώζονται διότι ήταν αμόλυντοι και καθαροί. Όταν το σκάφος
τους προσάραξε στην κορυφή του Παρνασσού, ο Ζεύς τους πρόσταξε να ρίξουν
λίθους, χτίζοντας λίθινους γόνους από το δικό τους έθνος.
Το όνομα Δευκαλίων φανερώνει τον κάλλιστο άνδρα του Διός, ενώ το όνομα
Πύρρα, φανερώνει το πύρινο ηλιακό σπέρμα, τον νέο γόνο που θα
φιλοξενήσει στα σπλάχνα της η πρώτη γυναίκα δια να επέλθουν τα νέα
ελληνικά φύλλα.
Ο Απολλόδωρος συνεχίζει την αφήγηση του, εξιστορώντας την καταγωγή των
ελληνικών φύλων και καταρρίπτοντας τις σιωνιστικές θεωρίες περί
καταγωγής των Ελλήνων από την ανύπαρκτη ινδοευρωπαϊκή φυλή. περί καθόδου
των Δωριέων κ.λ.π
Το πρώτο παιδί που έρχεται στο φως από τα σπλάχνα της Πυρράς, μετά την
γονιδιακή παρέμβαση του ιδίου του Διός. είναι ο ‘Έλλην, 9.500 χρόνια
πριν από την Έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Από τον Δευκαλίωνα και
την Πύρρα γεννιούνται παιδιά, πρώτον εκ των οποίων ήταν ο Έλλην, δια τον
οποίον λένε ότι γεννήθηκε από τον Δία, δεύτερος ο Αμφικτύων ο οποίος
βασίλευσε μαζί με τον Κραναό εις την Αττική και είχε κόρη την
Πρωτογένεια.
Απ’ αυτήν και τον Δία γεννήθηκε ο Αέθλιος. Από τον Έλληνα και την νύμφη
Ορσηίδα γεννήθηκε ο Δούρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός λοιπόν ο Έλλην,
από τον εαυτόν του ονόμασε Έλληνες αυτούς που ονομάζονται γραικοί και
εις τα παιδιά του διαμοίρασε την χωράν και ο Ξούθος παίρνοντας την
Πελοπόννησο, από την Κρέουσα την κόρη τον Ερεχθέα, γέννησε τον Αχαιό και
τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάζονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες, ο Δώρος
δε παίρνοντας την χωράν πέραν από την Πελοπόννησο, από τον εαυτόν τον
ονόμασε τους κατοίκους Δωριείς, ο δε Αίολος βασιλεύοντας εις τους τόπους
γύρω από την Θεσσαλία, τους κατοίκους ονόμασε Αιολείς. (Απολλόδωρος,
Βιβλιοθήκη, 1, 49, 1
Δεν πουλώ
ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και
συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε
άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η
ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει
λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά
μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το
μαζικό μας εξευτελισμό. Αν
ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών,
αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται
αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η
επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός
του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την
κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η
ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα,
δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε
ως τα πρόσωπά μας. Όταν
ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια
καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς
μαστιγώσει, να μάς βιάσει. Το
Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την
αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει
τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες
του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
"Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου".
Μίκης Θεοδωράκης
1937, 22 Οκτωβρίου: Γεννιέται στην Αλεξάνδρεια. Είναι το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου, παντοπώλη που έχει φτάσει εκεί το 1924 από ένα χωριό της Λάρνακας της Κύπρου, τους Αγίους Βαβατσινιάς και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο.
1951-'52: Όντας μαθητής του Αβερώφειου Γυμνασίου της Αλεξάνδρειας, έρχεται για πρώτη φορά σ' επαφή με τη μουσική. Εγγράφεται σε τοπικό Ωδείο, αρχίζει να μαθαίνει βιολί αλλά καταλήγει στην κιθάρα.
1954: Με συνομήλικους φίλους φτιάχνουν μια μικρή κομπανία που παίζει σε φιλικές και οικογενειακές εκδηλώσεις. Ο πατέρας του τού αγοράζει το πρώτο του πιάνο.
1955: Παίρνοντας το απολυτήριο του Αβερώφειου Γυμνασίου, έρχεται για ανώτερες σπουδές στην Αθήνα. Με τέσσερις φίλους απ' την Αλεξάνδρεια συγκατοικούν σ' ένα σπίτι στο Κολωνάκι. Εγγράφεται στη Φαρμακευτική Σχολή.
1956: Εγκαταλείπει την Φαρμακευτική και μπαίνει στην Ανωτάτη Εμπορική.
1957: Οι ιδιόμορφες συνθήκες που διαμορφώνονται στην Αίγυπτο με την κατάληψη της εξουσίας από τον Νάσερ επιβάλλουν τη μόνιμη πια εγκατάστασή του στην Αθήνα. Αρχικά μένει στην Κυψέλη.
1958: Συντροφιά με το φίλο του, επίσης φοιτητή τότε, Φώτη Κωνσταντινίδη μετακομίζει στη Νέα Σμύρνη κι εκεί, αρχίζει να ανακαλύπτει τόσο την Μαρξιστική ιδεολογία, όσο και το νέο μουσικό κίνημα που έχει αρχίζει να διαμορφώνεται με τις πρώτες "παρεμβάσεις" του Μάνου Χατζιδάκι και την ευρύτερη αναγνώριση του ρεμπέτικου.
1960-'61: Παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει την Ανωτάτη Εμπορική. Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα της Κω μέχρι γραφίστας σε διαφημιστικό γραφείο της πλατείας Κάνιγγος ή διακοσμητής. Φοιτά για λίγο στη Σχολή Βακαλό, αρχίζει να συνθέτει πιο εντατικά και βρίσκεται σε στενή επαφή με τους φοιτητικούς -πολιτιστικούς- μουσικούς κύκλους της Αριστεράς της εποχής. Στις 30 Δεκεμβρίου 1961 μια ομάδα 83 νέων Φίλων της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη θα στείλουν στον Τύπο επιστολή διαμαρτυρίας δια την άδικον και αντιπνευματικήν στάσιν των Ραδιοφωνικών μας Σταθμών, έναντι των τραγουδιών του, δια του αποκλεισμού από τας εκπομπάς των. Το όνομα Μανώλης Λοΐζου είναι το δεύτερο στη σειρά...
1962: Μέσω μιας κοινής φίλης, έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα κι εκείνος μεσολαβεί στην εταιρία Philips, έτσι ώστε να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το Τραγούδι του δρόμου, ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου από ένα ποίημα του Lorca. Τους στίχους έχει "ανακαλύψει" δημοσιευμένους στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης. Τραγουδά ο Γιώργος Μούτσιος. Γίνεται ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (Σ.Φ.Ε.Μ.) που δημιουργείται τον Απρίλιο με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του Σ.Φ.Ε.Μ. και μ' αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη Ομορφη Πόλη που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Πάρκ.
1963: Στις 11 Μαρτίου δίνουν, από κοινού με το Χρήστο Λεοντή, την πρώτη τους συναυλία στο θέατρο Ακροπόλ. Τα έσοδα της συναυλίας διατίθενται για το Δ' Πανσπουδαστικό Συνέδριο και την προλογίζει ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας τα καλύτερα λόγια για τους πρωταγωνιστές της αλλά και παραδίδοντάς τους, εν είδει δώρου, μια ...πέτρα που πέρασε ξυστά απ' το κεφάλι του στα πλαίσια των αντιδράσεων που γνώρισε τον Οκτώβρη του '61 μια συναυλία του στη Νάουσα. Το καλοκαίρι παίζει κάποια από τα πρώτα του τραγούδια στα πλαίσια της μουσικής επιθεώρησης Μαγική Πόλις που ανεβαίνει στο Πάρκ ως προϊόν συνύπαρξης του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι.
1964: Με τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο εμφανίζονται στην μπουάτ Στοά, στο Κολωνάκι. Εκεί, κάποιο βράδυ, ένα νεαρό κορίτσι θα του δώσει δυο στίχους που μέλλει να παίξουν βασικό ρόλο στην κατοπινή πορεία του. Το κορίτσι είναι η Κωστούλα Μητροπούλου και οι στίχοι είναι Ο Δρόμος και Ο Στρατιώτης.
1965: Το Μάρτιο παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου. Η Μάρω Λήμνου είναι η μετέπειτα συγγραφέας παιδικών βιβλίων γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Με τη Μάρω έχουν γνωριστεί τρία χρόνια πριν στα παρασκήνια της Όμορφης Πόλης, συνυπάρχουν στο Σ.Φ.Ε.Μ. και έχουν ήδη γράψει μαζί και κάποια τραγούδια. Δύο απ' αυτά, το Νύχτα μικρή αρχόντισσα και Το φεγγάρι έρημο τραγουδά σ' ένα μικρό δίσκο, ο Γιάννης Πουλόπουλος, εγκαινιάζοντας τη μικρή του συνεργασία με την δισκογραφική εταιρία Lyra του Αλέκου Πατσιφά. Θ' ακολουθήσουν -με το Γιάννη Πουλόπουλο πάλι- το Καράβια-Αλήτες με στίχους Φώντα Λάδη και το Μικρός ο κόσμος γύρω μου με στίχους Θανάση Χαμπίπη, αλλά και Ο Δρόμος με τη Σούλα Μπιρμπίλη, ένα ακόμα μελοποιημένο ποίημα του Lorca με ελληνικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου, H Κιθάρα κι ένα τραγούδι με στίχους Μάρως Λήμνου, η Πρωτομαγιά. Γνωρίζει το Γιάννη Νεγρεπόντη και πάνω σε στίχους του γράφει το Στρατιώτη, τον Τρίτο Παγκόσμιο κι αρκετά ακόμα τραγούδια που θα παραμείνουν ανέκδοτα στη δισκογραφία, αλλά θ' ακουστούν αρκετά στα πλαίσια του νεολαιίστικου κινήματος της εποχής και στους χώρους όπου αυτό λειτουργεί. Γράφει μουσική για το ανέβασμα του έργου του Lorca ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ από την Αλέκα Κατσέλη, για τη ΡΕΣΤΙΑ που ανεβάζει η Αλκηστις Γάσπαρη και για το ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ που ανεβάζει ο Μίμης Φωτόπουλος. Με μουσικές και τραγούδια του γυρίζεται η ταινία ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΚΑΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ του Ορέστη Λάσκου. Γνωρίζει το Λευτέρη Παπαδόπουλο.
1966: Τον Αύγουστο γεννιέται η κόρη του Μυρσίνη. Κυκλοφορεί από την εταιρία Οdeon, το πρώτο τραγούδι που γράφει πάνω σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, το Αυτό τ' αγόρι με τραγουδίστρια την Αλέκα Μαβίλη και γνωρίζει επιτυχία. Τα δύο επόμενα τραγούδια που γράφουν μαζί και κυκλοφορούν με ερμηνεύτρια τη Ζωή Φυτούση (Σαββατόβραδο και Πως τον αγαπώ) θα περάσουν μάλλον απαρατήρητα. Γράφει μουσική για τις ταινίες: ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ του Γιώργου Ζερβουλάκου και ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ: ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ του Τρέντυ Ρουμανά. Το Δεκέμβριο, παρουσιάζει για πρώτη φορά σε συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και με τραγουδιστές τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο, τον κύκλο τραγουδιών ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ που έχει γράψει πάνω σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη. Είναι η πρώτη απόπειρα συνύπαρξης με τους σύγχρονους διεθνείς νεανικούς ρυθμούς και τα ηλεκτρικά όργανα...
1967: Το τραγούδι Η δουλειά κάνει τους άντρες με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ακούγεται από την Ελένη Ροδά στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου ΤΡΟΥΜΠΑ '67. Το πραξικόπημα ματαιώνει κάποιες συναυλίες που διοργανώνονται από την Πανσπουδαστική για την παρουσίαση των ΝΕΓΡΙΚΩΝ. Προκειμένου ν' αποφύγει τη σύλληψη, το Σεπτέμβριο εγκαταλείπει την Ελλάδα και εγκαθίσταται για ένα εξάμηνο στο Λονδίνο. Εκεί για να ζήσει με την οικογένειά του -που φτάνει λίγο αργότερα- παίζει μπουζούκι σε κυπριακές ταβέρνες.
1968: Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ετοιμάζει, μαζί με το Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον πρώτο του μεγάλο δίσκο. Είναι Ο ΣΤΑΘΜΟΣ που κυκλοφορεί στο τέλος της χρονιάς, εγκαινιάζοντας την ετικέτα Μinοs για λογαριασμό της δισκογραφικής εταιρίας στην οποία και θα παραμείνει έκτοτε. Παράλληλα, γράφει μουσική και τραγούδια για τις ταινίες του Ντίνου Δημόπουλου ΤΟ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΟ και Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ.
1969: Με το Λευτέρη Παπαδόπουλο γράφουν μουσική και τραγούδια για το ανέβασμα του μουσικοθεατρικού έργου του 'λκη Παππά ΓΗ S.O.S. από τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
1970: Κυκλοφορεί ο δεύτερος μεγάλος δίσκος του, πάλι με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, οι ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΕΣ. Παράλληλα, ηχογραφεί κάποια σκόρπια τραγούδια του με τον Στέλιο Καζαντζίδη (Δε θα ξαναγαπήσω, Όταν βλέπετε να κλαίω) και το Γιάννη Καλατζή (Παραμυθάκι μου, Τα πλεούμενα).
1971: Γράφει μουσική για την ταινία του Αλέξη Δαμιανού ΕΥΔΟΚΙΑ. Το τραγούδι του Αχ χελιδόνι μου ηχογραφείται για τη δισκογραφία με το Γιώργο Νταλάρα και, παράλληλα, ακούγεται από τη Λίτσα Σακελλαρίου στην ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ, ενώ το Μάνα δε φυτέψαμε ακούγεται από το Γιάννη Πάριο στην ταινία -του Όμηρου Ευστρατιάδη επίσης- ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Γράφει μουσική και τραγούδια για την ταινία του Ορέστη Λάσκου ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
1972: Κυκλοφορεί ο τρίτος μεγάλος δίσκος του, το ΝΑ 'ΧΑΜΕ ΤΙ ΝΑ 'ΧΑΜΕ κι αυτός με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Με τον Παπαδόπουλο γράφουν παράλληλα και κάποια τραγούδια που δε θα περάσουν από τη λογοκρισία της εποχής (Ο Αρχηγός, Θα κλείσω το παράθυρο) ενώ με δικούς του στίχους γράφει την Πρώτη Μαΐου, τον Τσε και το Μέρμηγκα. Γράφει τραγούδια για την ταινία του Τάκη Βουγιουκλάκη Η ΑΛΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΩΡ. Αποτελεί ιδρυτικό στέλεχος της ΕΜΣΕ, του συνδικαλιστικού σωματείου των δημιουργών που θα ξεκινήσει με αφορμή την μεγάλη επέκταση της πειρατείας στο χώρο της δισκογραφίας.
1973: Η συνεργασία του με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου ξεκινάει μ' ένα τραγούδι που ακούγεται στους τίτλους της ταινίας των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού ΜΑΥΡΟ-ΑΣΠΡΟ. Βγήκαμε κάποτε στο δρόμο κι ήμασταν δυο, τραγουδά η Χάρις Αλεξίου, πάνω στη μελωδία που λίγο αργότερα θα γίνει πασίγνωστη με στίχους του ίδιου και με τίτλο Καλημέρα ήλιε. Στα πλαίσια των αναζητήσεων του έξω από τις φόρμες του λαϊκού τραγουδιού, αρχίζει τη μελοποίηση ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ, με ελληνική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου... Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου θα συλληφθεί στο σπίτι του στο Χολαργό και θα κρατηθεί για 10 μέρες.
1974: Τον Απρίλιο κυκλοφορεί ο δίσκος ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει σε μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής (με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού που θα καταγράψει ο Νίκος Κούνδουρος στην ταινία του Τα τραγούδια της φωτιάς) και, στο τέλος του χρόνου, κυκλοφορεί στο δίσκο ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, όλα εκείνα τα τραγούδια του που, είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν είχε επιτραπεί καν η ηχογράφησή τους από τη λογοκρισία της επταετίας.
1975: Στο τέλος της χρονιάς, εννιά χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσίαση σε συναυλίες, κυκλοφορούν για πρώτη φορά στη δισκογραφία ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ με στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη.
1976: Τον Οκτώβριο κυκλοφορούν ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΑΣ, ένας κύκλος λαϊκών τραγουδιών με στίχους του Φώντα Λάδη που καταγράφουν με άμεσο λόγο το πολιτικό κλίμα της μεταπολίτευσης και, ως εκ τούτου, βρίσκουν θέση σε κάθε κοινωνικοπολιτική διεκδίκηση της εποχής αλλά, την ίδια στιγμή, γνωρίζουν και αρκετούς αποκλεισμούς και απαγορεύσεις από το επίσημο κράτος.
1978: Αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΜΣΕ και πρωτοστατεί στη δημιουργία απ' αυτήν, φορέα είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Παντρεύεται την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
1979: Τον Ιούνιο κυκλοφορεί ο δίσκος ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΟΥΛΑΣ με στίχους του Μανώλη Ρασούλη και του Πυθαγόρα, δίσκος που σηματοδοτεί την -ύστερα από τόσα χρόνια δημιουργικής πολιτικής στράτευσης- εκ νέου κατεύθυνση του δημιουργού προς ένα "καθημερινό λαϊκό τραγούδι".
1980: Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί ο δίσκος του ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΖΩΗΣ που μέλλει να είναι και ο τελευταίος. Μέσα από τραγούδια με στίχους διαφόρων στιχουργών επιχειρεί μια προσέγγιση στον ηλεκτρικό ήχο της εποχής.
1981: Τον Μάιο πραγματοποιεί σειρά συναυλιών στο εξωτερικό (Καναδάς, Η.Π.Α., Αγγλία, Σουηδία). Τον Ιούνιο, μαζί με τον Χρήστο Λεοντή και τον Θάνο Μικρούτσικο, ξεκινούν σειρά κοινών συναυλιών ανά την Ελλάδα. Τον Οκτώβριο θα μπει στο Γενικό Κρατικό με περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και, στο τέλος του χρόνου, θα ταξιδέψει στη Μόσχα για ιατρικές εξετάσεις.
1982: Στις 8 Ιουνίου θα χτυπηθεί από εγκεφαλικό επεισόδιο. Θα μείνει ένα μήνα στο νοσοκομείο και στις 16 Αυγούστου θα ταξιδέψει εκ νέου, για να συνεχίσει τη νοσηλεία του, στη Μόσχα. Στις 7 Σεπτεμβρίου θα υποστεί και δεύτερο εγκεφαλικό, το οποίο θα αποβεί και μοιραίο. Δέκα μέρες αργότερα (17 Σεπτεμβρίου) θα φύγει για πάντα...
"Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου".
.jpg)
Η ιδέα για τη δημιουργία ενός θερινού κινηματογράφου ήταν ενός Έλληνα
κομμωτή, ο οποίος ζούσε πολλά χρόνια στο Παρίσι και εξαιτίας αυτού το
ονόμασε “Paris”.
